Για την έκδοση «Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-41»

Μια πρώτη απάντηση σε αστικές και οπορτουνιστικές επιθέσεις.

Αποκρύπτουν τις δεκάδες σελίδες της έκδοσης στις οποίες αναλύεται λεπτομερώς ότι ο Ν. Ζαχαριάδης δεν έγραψε ένα αλλά τρία γράμματα για τον ιταλοελληνικό πόλεμο. Επομένως, αποκρύπτουν και το γεγονός ότι στο δεύτερο και στο τρίτο γράμμα του χαρακτηρίζει τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό και από τις δύο πλευρές

Με αφορμή την έκδοση του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ «Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-41» βγήκαν και πάλι στο μεϊντάνι γνωστοί κουκουεδολόγοι αστικών εφημερίδων, του «Εθνους της Κυριακής» (5 Απριλίου 2015) και της «Εφημερίδας των Συντακτών» (3 Απριλίου 2015), παίρνοντας τη θέση της δήθεν υπεράσπισης του Νίκου Ζαχαριάδη, τον οποίο η έκδοση του Τμήματος Ιστορίας, όπως έγραψαν, ...αποδομεί!

Γνωστή η τακτική και των ίδιων και όλων της ίδιας κοπής. Παίρνουν υπό την «προστασία» τους στελέχη του ΚΚΕ, τα τοποθετούν απέναντί του και με το γνωστό «αντικειμενικό» τρόπο τους επιχειρούν να πλήξουν το ΚΚΕ. Πιο συγκεκριμένα, να χτυπήσουν τη στρατηγική του ΚΚΕ σήμερα. Αυτή ενοχλεί!

Αλλά είναι γνωστή και η τακτική με την οποία επιχειρούν τα παραπάνω: Αποσιώπηση βασικών πλευρών της κρινόμενης έκδοσης, επιλεκτική παρουσίαση αποσπασμάτων της με τη συνοδεία εντυπωσιακών τίτλων στα δημοσιεύματά τους, για να μπορούν έτσι να ψαρεύουν στα θολά νερά.

Το επαναλαμβάνουμε: Στόχος είναι η στρατηγική που έχει χαράξει το ΚΚΕ από το 15ο Συνέδριό του και που εμπλούτισε το 19ο, καθώς και η θέση του για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Για να φανεί ακόμα καλύτερα η ποιότητα των προαναφερόμενων δημοσιευμάτων, υπενθυμίζουμε το πώς αντιμετώπισαν οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι (και οι εφημερίδες τους) πριν από λίγα χρόνια την απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ (Ιούλης 2011), όταν αποφάσισε την πλήρη αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη.

Τότε, ο Φ. Παπούλιας (εργαζόταν στην «Ελευθεροτυπία»), ειρωνευόμενος την απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ, έγραψε:

«Πού εστιάζει το ΚΚΕ τις αδυναμίες του; (σσ: του Ζαχαριάδη): "Δεν οδήγησε έγκαιρα το ΚΚΕ σε ολοκληρωμένα συμπεράσματα σε σχέση με τις αντιφάσεις στη στρατηγική του κόμματος, αδυναμίες προγραμματικής επεξεργασίας, που βάρυναν αρνητικά στο κόμμα τη δεκαετία του 1940". Και εντοπίζονται οι ευθύνες του "στην αδυναμία να διαμορφωθεί πρόγραμμα στο 7ο Συνέδριο που θα ενσωμάτωνε την πείρα από την αντικειμενική εκτίμηση των λαθών (Λίβανος, Καζέρτα, Βάρκιζα), με αποτέλεσμα αντιφάσεις, καθυστερήσεις και λάθη οργάνωσης του αγώνα του ΔΣΕ"».

Ο Ν. Ζαχαριάδης σε όλη την επαναστατική δράση του αποσκοπούσε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας που οι ίδιοι υπερασπίζονται. Και σε αυτή την κατεύθυνση, θεωρούσε χρήσιμη την εξαγωγή συμπερασμάτων από τη θετική και την αρνητική πείρα της ιστορίας του ΚΚΕ

Και συνέχιζε ο Φ. Παπούλιας:«Αντιφάσεις για το ΚΚΕ, ο εμφύλιος, η ήττα, η ρήξη του Ν. Ζαχαριάδη με το ΚΚΣΕ...»¹
Την ίδια μέρα, ο Π. Τσούτσιας («Εθνος της Κυριακής») έγραψε για τον Ν. Ζαχαριάδη σε σχέση με τους, επίσης αποκατεστημένους από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, Αρη Βελουχιώτη και Νίκο Βαβούδη:
«Ο Περισσός πλέον και επίσημα περνά στα κομματικά βιβλία τον Νίκο Ζαχαριάδη, με χαρακτηρισμούς όπως ασυμβίβαστος και πρωτοπόρος ηγέτης, βάζοντας "τάξη" στην Ιστορία του κόμματος [...] Και αν ο Νίκος Ζαχαριάδης είναι πλέον γραμμένος με "χρυσά" γράμματα στην Ιστορία του κόμματος, ο καπετάνιος Αρης Βελουχιώτης παρέμεινε με το στίγμα του διαγραμμένου από το κόμμα [...] Ο θάνατος του Νίκου Βαβούδη δεν εμπόδισε τον τότε γραμματέα του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδη να λέει ότι ήταν πράκτορας, δεν αυτοκτόνησε και ότι φυγαδεύτηκε στην Αμερική».²

Αλλά, μιας που οι ανάγκες της αστικής προπαγάνδας το επιβάλλουν, ο Φώτης Παπούλιας, παραβλέποντας τις προηγούμενες τοποθετήσεις του για τις «ιστορικές ευθύνες του Ζαχαριάδη», προστρέχει τώρα να τον «υπερασπιστεί», γράφοντας για την παραπάνω έκδοση του Τμήματος Ιστορίας:

«Ουσιαστικά, ο "αποτιμητής" του Α' γράμματος του ιστορικού γραμματέα του ΚΚΕ αποδομεί μια ολόκληρη ιστορική περίοδο του Κόμματος στην οποία στηρίχτηκε το έπος της εθνικής αντίστασης· ακυρώνει το μήνυμα του Ν. Ζαχαριάδη και θέτει εν αμφιβόλω ολόκληρο το οικοδόμημα της αντίστασης του ελληνικού λαού».³

Ανάλογο είναι το πνεύμα του άρθρου του Π. Τσούτσια, όπου γράφει:«Σε μια νέα «ανάγνωση» του πρώτου ανοικτού γράμματος του Νίκου Ζαχαριάδη που δημοσιεύθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1940 και αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα ντοκουμέντα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, προχώρησε το ΚΚΕ [...] η ηγεσία του ΚΚΕ εμμέσως πλην σαφώς το χαρακτηρίζει "λάθος", αναμοχλεύοντας και πάλι την ιστορία του κόμματος».⁴

Τι αποκρύπτουν

 

Επίσης, είναι γνωστό το εδώ και χρόνια τροπάριο ότι το ΚΚΕ θέτει εν αμφιβώλω την ΕΑΜική Αντίσταση. Δεν τους ζητάμε να δείξουν ελάχιστο σεβασμό στο ΚΚΕ και να μην αποτολμούν τέτοιες αυθαιρεσίες και ανοησίες, μιας που ούτε το μπορούν, ούτε πολύ περισσότερο το θέλουν. Αλλά, τουλάχιστον, ας έδειχναν λίγο σεβασμό στους αναγνώστες των εφημερίδων τους, τους οποίους παραπληροφορούν, διότι:

1) Αποκρύπτουν τις δεκάδες σελίδες της έκδοσης στις οποίες αναλύεται λεπτομερώς ότι ο Ν. Ζαχαριάδης δεν έγραψε ένα αλλά τρία γράμματα για τον ιταλοελληνικό πόλεμο. Επομένως, αποκρύπτουν και το γεγονός ότι στο δεύτερο και στο τρίτο γράμμα του χαρακτηρίζει τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό και από τις δύο πλευρές. Καθένας αντιλαμβάνεται ότι η απόκρυψη δεν είναι τυχαία. Δεν αποκλείουμε βέβαια και το ενδεχόμενο να έγραψαν όσα έγραψαν δίχως να έχουν διαβάσει το βιβλίο...

2) Αποκρύπτουν το γεγονός ότι ο ίδιος ο Ν. Ζαχαριάδης, όπως δημοσιεύεται στο βιβλίο, έγραψε ότι χωρίς το σκεπτικό των επόμενων γραμμάτων το Α' γράμμα καταντούσε ένα «σοσιαλπατριωτικό προδοτικό ντοκουμέντο»⁵.

Γιατί, αλήθεια, τα αποκρύπτουν όλα αυτά; Επειδή οι συγκεκριμένοι ενοχλούνται από το γεγονός ότι το ΚΚΕ βγάζει συμπεράσματα από την ένδοξη Ιστορία του. Τροφοδοτείται με ιστορικά διδάγματα ιδιαίτερα χρήσιμα, ειδικά στη σημερινή εποχή της όξυνσης των ταξικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Πιο συγκεκριμένα, επιδιώκουν να χτυπηθεί το παρακάτω συμπέρασμα που, ανάμεσα σε άλλα, αναφέρεται στο βιβλίο:

«...ο δίκαιος ή ο άδικος χαρακτήρας κάθε πολέμου δεν καθορίζεται από το ποιο κράτος επιτίθεται και ποιο αμύνεται, αλλά από το ποια τάξη και για ποιο σκοπό διεξάγει τον πόλεμο, είτε είναι αρχικά και τη συγκεκριμένη στιγμή αμυνόμενη είτε επιτιθέμενη. Και οι δύο αστικές τάξεις και οι κυβερνήσεις τους συγκρούονταν, όχι όμως για τα συμφέροντα των εργατικών τάξεων της Ελλάδας και της Ιταλίας, οι οποίες θα έπρεπε να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και όχι αυτόν της καπιταλιστικής "εθνικής ενότητας"».⁶

Αποσιωπώντας, λοιπόν, το Β' και το Γ' γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη, επιδιώκουν να τον εμφανίσουν ως κήρυκα της «εθνικής ενότητας», ως αβλαβές εικόνισμα, ιδιαίτερα χρήσιμο στο εικονοστάσι της αστικής διαχείρισης, προκειμένου να ξεγελά τις εργατικές - λαϊκές μάζες και να αποτρέπει τη ριζοσπαστικοποίησή τους, ιδιαίτερα στις σημερινές εποχές όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών και γενικότερα των κοινωνικών αντιθέσεων.

Κοντολογίς, καλός ο Ζαχαριάδης της «εθνικής συναίνεσης», κακός ο Ζαχαριάδης της επαναστατικής ρήξης.

Δυστυχώς για αυτούς, ο Νίκος Ζαχαριάδης, παρά τις αδυναμίες και τα λάθη του, που σχετίζονται με συνολικότερες αντιφάσεις των επεξεργασιών της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ζήτημα στο οποίο αναφέρεται η εν λόγω μελέτη του Τμήματος Ιστορίας, σε όλη την επαναστατική δράση του αποσκοπούσε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας που οι ίδιοι υπερασπίζονται. Και σε αυτή την κατεύθυνση, θεωρούσε χρήσιμη την εξαγωγή συμπερασμάτων από τη θετική και την αρνητική πείρα της ιστορίας του ΚΚΕ, αποφεύγοντας να μπερδεύει την κριτική αποτίμηση από επαναστατική σκοπιά με την αστική και οπορτουνιστική λαθολογία. Γι' αυτό το 1946, λίγες μέρες πριν την έναρξη του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ και αποτιμώντας τη θετική και την αρνητική πείρα της τριπλής φασιστικής Κατοχής, του Δεκέμβρη του 1944 και της μεταδεκεμβριανής περιόδου, έγραφε:

«Μας δίνει πραγματικά η μελέτη της ιστορίας του ΚΚΕ τον εξοπλισμό αυτό;

Μας τον δίνει κάτω από την προϋπόθεση ότι τα διδάγματά της, θετικά και αρνητικά, γόνιμα και στείρα, θα μας επιτρέψουν πιο καλά, πιο φωτισμένα, πιο σταθερά ν' αντιμετωπίσουμε και να λύσουμε τα μικρά και μεγάλα προβλήματα που η ιστορική πορεία προβάλει για λύση μπροστά μας».⁷

Οι αστειότητες περί «νεοτροτσκισμού»

 

Εκτός από τους προηγούμενους, για αποδόμηση(!) του Ν. Ζαχαριάδη και της ιστορίας του ΚΚΕ και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος έκανε λόγο και ο Γ. Πετρόπουλος, μέσα από τον γνωστό και μη εξαιρετέο «Εργατικό Αγώνα», κατηγορώντας επιπλέον τη σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ για νεοτροτσκισμό!!!⁸

Λάθος πόρτα χτύπησε. Ο νεοτροτσκισμός βρίσκεται μέσα και έξω από το ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλους, δυνάμεις με τις οποίες επιδιώκουν συμπράξεις οι του «Εργατικού Αγώνα», ενώ με στελέχη του κάνουν και κοινές εμφανίσεις - ομιλίες.

Φυσικά, ως «νεοτροτσκισμό» περιγράφουν τη στρατηγική του ΚΚΕ που αποτυπώνει ότι: Οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό είναι ώριμες και στην Ελλάδα και επομένως ότι η επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική. Ακόμα, το ότι το ΚΚΕ έχει αυτοτελή πολιτική, που σημαίνει ότι δε συνεργάζεται με κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού. Επίσης, το ότι έχει απορρίψει οριστικά και αμετάκλητα τη συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις. Και άλλα παρόμοια. Ονομάζουν, λοιπόν, «νεοτροτσκισμό» την αποκρυσταλλωμένη εμπειρία από τα θετικά και αρνητικά ιστορικά παραδείγματα, που βοηθά στην ενίσχυση της πάλης του Κόμματος σήμερα.

Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που κάνουν λόγο για «νεοτροτσκισμό», ομολογούν ότι οι θέσεις τους για το φασισμό και την αστική δημοκρατία ταυτίζονται με του Τρότσκι. Σύμφωνα με το απόσπασμα που παραθέτει ο ίδιος ο Γ. Π., ο Τρότσκι έγραψε:

«Για πολλές δεκάδες χρόνια, στο εσωτερικό της αστικής δημοκρατίας, χρησιμοποιώντας την και παλεύοντας ενάντιά της, οι εργάτες έχτισαν τα φρούριά τους, τις οάσεις τους, τις εστίες της προλεταριακής δημοκρατίας τους: συνδικάτα, κόμματα, μορφωτικές λέσχες, αθλητικές οργανώσεις, συνεταιρισμούς κτλ. Το προλεταριάτο μπορεί να φτάσει στην εξουσία όχι μέσα στα τυπικά πλαίσια τής αστικής δημοκρατίας, άλλα μονάχα από τον επαναστατικό δρόμο. Κι αυτό έχει αποδειχτεί σύγχρονα κι από τη θεωρία κι από την πείρα. Αλλά ακριβώς για τον επαναστατικό δρόμο το προλεταριάτο έχει ανάγκη από τις βάσεις και τα στηρίγματα της εργατικής δημοκρατίας στο εσωτερικό τού αστικού κράτους. Η δημιουργία τέτοιων βάσεων υπήρξε το έργο τής 2ης Διεθνούς την εποχή που εκπλήρωνε ακόμα μιαν ιστορικά προοδευτική αποστολή. Η ουσιαστική και μοναδική αποστολή του φασισμού είναι να καταστρέφει από τα θεμέλιά τους όλους τούς θεσμούς της προλεταριακής δημοκρατίας. Το γεγονός αυτό έχει για το προλεταριάτο κάποια "ταξική σημασία" ή όχι; Ας το σκεφτούν λιγάκι οι μεγάλοι μας θεωρητικοί».

Το ΚΚΕ αντλεί συμπεράσματα από τη δική του Ιστορία και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος δίχως να έχει καμία ανάγκη να ανατρέξει στον Τρότσκι ή σε νεοτροτσκίζοντες. Για παράδειγμα, τον προγραμματικό του στόχο για το σοσιαλισμό το ΚΚΕ δεν τον διατύπωσε πρώτη φορά στο 15ο Συνέδριό του. Για μια σειρά χρόνια, ο χαρακτήρας της επανάστασης στην Ελλάδα οριζόταν ως σοσιαλιστικός και πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ίδιο όριζαν και οι αποφάσεις της ΚΔ.

Με αυτούς τους αστείους χαρακτηρισμούς, ο Γ. Π., προφανώς δίχως να το αντιλαμβάνεται, κατηγορεί ως τροτσκιστική τη γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς, η οποία, σε οδηγία της (8 Σεπτέμβρη 1939) υπογεγραμμένη από τον Γκ. Ντιμιτρόφ, έλεγε:

«Ο παρών πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός και άδικος, για τον οποίο είναι εξίσου υπεύθυνη η αστική τάξη όλων των εμπολέμων κρατών [...]».⁹

Αυτή η οδηγία προς τα ΚΚ εκδόθηκε ύστερα από το σύμφωνο μη επίθεσης «Ρίμπεντροπ - Μόλοτοφ» (23 Αυγούστου 1939). Και είναι προφανής η διαφορά που υπάρχει ανάμεσα σε αυτή την οδηγία και στην απόφαση του 7ου Συνεδρίου για τον πόλεμο (1935). Η τελευταία δεν εξίσωνε τις ευθύνες όλων των αστικών κρατών για τον πόλεμο όταν έλεγε:

«Οι Γερμανοί φασίστες που είνε οι κύριοι υποκινητές του πολέμου».¹⁰

Δεύτερον: Η ίδια οδηγία της ΚΔ (πάλι στις 8 Σεπτέμβρη 1939) υπογράμμιζε:

«Ο πόλεμος άλλαξε κατά τρόπο ριζικό την κατάσταση: η διάκριση των καπιταλιστικών κρατών σε φασιστικά και δημοκρατικά έχει πλέον απολέσει την προηγούμενή της σημασία».

Έχασε την προηγούμενη σημασία της, λοιπόν, κατά την τότε εκτίμηση της ΚΔ. Που θα πει ότι πριν το 1939 είχε σημασία η διάκριση ανάμεσα στα φασιστικά και τα δημοκρατικά καπιταλιστικά κράτη. Αυτό εκφράζεται σαφώς και στα ντοκουμέντα του 7ου Συνεδρίου, που όριζαν:

«Αυτό τον καιρό, οι εργαζόμενες μάζες σε μια σειρά καπιταλιστικές χώρες έχουν να διαλέξουν, συγκεκριμένα για σήμερα, όχι ανάμεσα στην προλεταριακή διχτατορία και την αστική δημοκρατία, αλλά ανάμεσα στην αστική δημοκρατία και το φασισμό».¹¹

Αυτή ήταν η κεντρική γραμμή του 7ου Συνεδρίου. Αυτή υλοποιήθηκε στη συνέχεια.

Τρίτον: Ο Γ. Πετρόπουλος διαμαρτύρεται για τη διαπίστωση του βιβλίου ότι το 7ο Συνέδριο της ΚΔ εκτίμησε το φασισμό ως αποτέλεσμα των επιδιώξεων του «πιο αντιδραστικού τμήματος του χρηματιστικού κεφαλαίου», ισχυριζόμενος ότι αυτή η εκτίμηση δεν ήταν του 7ου Συνεδρίου αλλά ήταν της 13ηςΟλομέλειας της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΚΔ (1933), την οποία υιοθέτησε το 7ο Συνέδριο! Πρόκειται για γελοίο επιχείρημα.

Αναπάντητα ερωτήματα και συμπεράσματα

 

Ενώ, όμως, καταβάλλει τόση προσπάθεια να αποδείξει τα αναπόδεικτα, αφιερώνοντας εκτεταμένο χώρο για τους ισχυρισμούς του, δεν απαντά σε μια σειρά σχετικά ζητήματα που επιπλέον θίγει το βιβλίο, όπως: Ηταν σωστή ή λάθος η συγχώνευση σειράς κομμουνιστικών νεολαιών με σοσιαλδημοκρατικές (Ισπανία, Λετονία) και η επιδίωξη συγχώνευσης των ΚΚ με σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ισπανία και στη Γαλλία; Αυτή η κατεύθυνση είχε δοθεί από το 7ο Συνέδριο.

Παρακάτω: Ηταν σωστό το ότι τέθηκαν στο 7ο Συνέδριο οι βάσεις για την αυτοδιάλυση της ΚΔ που ακολούθησε αργότερα (1943);

Ακόμα: Ηταν, κατά τη γνώμη του, λαθεμένη η στρατηγική του ΚΚΕ, από το 1929 έως και το 1933, που όριζε το χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα ως σοσιαλιστικό, που δεν έκανε στρατηγική διάκριση ανάμεσα στα βενιζελικά και τα αντιβενιζελικά κόμματα; Αυτές οι τοποθετήσεις του ΚΚΕ στηρίζονταν σε αντίστοιχες επεξεργασίες της ΚΔ.

Και ένα τελευταίο: Πού βρήκε στο βιβλίο την εκτίμηση ότι το 7ο Συνέδριο δεν όρισε τον πόλεμο ως ιμπεριαλιστικό;

Τον όρισε (στη βάση που αναφέραμε προηγουμένως) αλλά την ίδια στιγμή όρισε τη στρατηγική του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος στη βάση της αντίθεσης φασισμού - αντιφασισμού. Αυτή η γραμμή υλοποιήθηκε με τις κυβερνητικές συνεργασίες των ΚΚ με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στο πλαίσιο των Λαϊκών Μετώπων, όσο και με τις συμμαχίες που προώθησαν τα ΚΚ (βλέπε, π.χ., Ελλάδα, Γαλλία, Ιταλία κ.α.) στη διάρκεια του πολέμου και των μεταπολεμικών κυβερνήσεων «εθνικής ενότητας»¹². Γι' αυτό, η έκδοση του Τμήματος Ιστορίας σημειώνει ότι «εκ των πραγμάτων η νέα στρατηγική της ΚΔ ωθούσε να διεξάγεται η πάλη του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος υπό ξένη σημαία».¹³ Η τραγική κατάληξη του ΕΑΜικού κινήματος είναι από τους πιο αδιάψευστους μάρτυρες της παραπάνω διαπίστωσης.

Επομένως (εδώ απευθυνόμαστε στους καλοπροαίρετους), η τέτοια εξέλιξη και γενικότερα η μετάθεση από τα ΚΚ του στόχου της εργατικής εξουσίας στο απώτερο μέλλον βοηθούσε τη Σοβιετική Ενωση; Πέρα από το γεγονός ότι και μετά τον πόλεμο, οπότε ο φασισμός είχε τσακιστεί, καθώς και για πολλά χρόνια αργότερα, η στρατηγική παρέμενε η ίδια, αυτή των λεγόμενων μεταβατικών κυβερνήσεων.

Τι συμπεράσματα βγήκαν από αυτή την ιστορική πείρα;

«Δεν επιβεβαιώθηκε η στρατηγική των αντιφασιστικών κυβερνήσεων, ως μεταβατικών για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, παρά το γεγονός ότι αρχικά θεωρήθηκε και εκτιμήθηκε ότι συνδύαζε το παραπάνω διπλό καθήκον. Αντίθετα, υπονόμευσε την αυτοτέλεια των ΚΚ, αποτέλεσε έναν από τους παράγοντες της σοσιαλδημοκρατικοποίησης πολλών από αυτά, σε μία πορεία. Αποδείχτηκε ότι η πάλη για την εργατική εξουσία προϋποθέτει τον απόλυτο διαχωρισμό του ΚΚ από την αστική τάξη και τα κόμματά της, καθώς και ασίγαστο ιδεολογικοπολιτικό μέτωπο κατά του οπορτουνισμού».¹⁴

Το γεγονός ότι το Κομμουνιστικό Κίνημα δεν είχε την προγραμματική ετοιμότητα να συνδέσει τον αντιφασιστικό ένοπλο αγώνα με την ανατροπή της αστικής εξουσίας και σε άλλες χώρες, σε τελευταία ανάλυση, έβλαψε την ίδια την ΕΣΣΔ, οδήγησε στη μακροπρόθεσμη αποδυνάμωσή της.

Τέλος, ο Γ. Π. και οι υπόλοιποι του «Εργατικού Αγώνα» ας πουν κάτι που επιμελώς δε λένε: Ποια είναι σήμερα η θέση που παίρνουν στο ενδεχόμενο ιμπεριαλιστικού πολέμου; Αλλά θα επανέλθουμε.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Φώτης Παπούλιας, «Το ΚΚΕ διαγράφει τα λάθη του», «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 2 Οκτωβρίου 2011.
2. Παναγιώτης Τσούτσιας, «Καθαρίζει τις "μελανές κηλίδες" της ιστορίας του», «Εθνος της Κυριακής», 2 Οκτωβρίου 2012.
3. Φώτης Παπούλιας, «Οταν η ιστορία του ΚΚΕ ξαναγράφεται», «Η Εφημερίδα των Συντακτών», 3 Απριλίου 2015.
4. Παναγιώτης Τσούτσιας, «Το ΚΚΕ διαβάζει ξανά το πρώτο ανοιχτό γράμμα του Ζαχαριάδη», «Εθνος της Κυριακής», 5 Απριλίου 2015.
5. Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο (1940-41), «Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2015, σελ. 187.
6. Ο.π., σελ. 150.
7. Νίκος Ζαχαριάδης, «Ο κομμουνιστής λαϊκός αγωνιστής μέλος του ΚΚΕ», στο Νίκος Ζαχαριάδης, Συλλογή Εργων, Εκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, τομ. 1, σελ. 273.
8. Γιώργος Πετρόπουλος, «Πώς προσδιορίζεται ο χαρακτήρας ενός πολέμου;», στο http://ergatikosagwnas.gr/new/ea/index.php/arthra/ideologia/479-pos-prosdiorizetai-o-xaraktiras-enos-polemou.
9. Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο (1940-41), Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2015, σελ. 32-3.
10. ΚΟΜΕΠ του 1935, τευχ. 13, σελ. 604.
11. Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο (1940-41), Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2015, σελ. 26.
12 Ο.π., σελ. 27-8.
13. Ο.π.
14. Ο.π., σελ. 41.

Του
Κώστα ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΥ*
*Ο Κώστας Σκολαρίκος είναι μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

 

Via

Δες όμως και αυτό