Το «Ημερολόγιο» ενός μικρού ανδρός

Ο δικτάτορας Μεταξάς εν μέσω των οργανωμένων της ΕΟΝ. Το «Ημερολόγιό» του είναι αποκαλυπτικό για την προσωπικότητά του

 

Συντάκτης: 

Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς

 

Εβδομήντα εννιά χρόνια από την κήρυξή της, η δικτατορία της 4ης Αυγούστου εξακολουθεί να προσφέρει υλικό σε ιστορικούς και πολιτικούς αναλυτές. Μάλιστα εδώ και μερικά χρόνια έχει επιχειρηθεί από ένα ρεύμα ιστορικής αναθεώρησης ακόμα και μια άτυπη «αποκατάσταση» της δικτατορίας, μέσα από ποικίλους συλλογισμούς και αναφορές. Για την ακρίβεια είναι ο ίδιος ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς ο οποίος αντιμετωπίζεται από μερίδα ιστορικών ερευνητών αλλά και μέσων ενημέρωσης ως σημαντικός «πολιτικός άνδρας», με αξιόλογη δράση και ακόμα πιο αξιοπρόσεκτη πολιτική σκέψη.

Η δυσκολία γι’ αυτούς τους όψιμους απολογητές του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου είναι ότι το ίνδαλμά τους έχει φροντίσει να αποκαθηλώσει τον εαυτό του και να παρουσιαστεί απέναντί μας χωρίς την προστασία των τυφλωμένων από τον φανατισμό οπαδών του. Στο πολύτομο «Ημερολόγιο» που μας έχει αφήσει περιέχονται όλα τα σχετικά στοιχεία γι’ αυτή την αποκαθήλωση.

O δικτάτορας ασκεί την επιβολή του σε Δημοτικό σχολείο | 

 

Μέσα στο «Ημερολόγιο» εμφανίζεται ο πανίσχυρος δικτάτορας ως ένα πλεγματικό ανθρωπάκι που ασχολείται με κάθε άλλο ζήτημα πέρα από τα σημαντικά, ακόμα και κατά τις πιο κρίσιμες ιστορικές στιγμές που έζησε ως στρατιωτικός και ως πολιτικός. Αυτός είναι ο λόγος που οι νοσταλγοί ή απολογητές του Μεταξά αισθάνονται πριν απ’ όλα την ανάγκη να επιτεθούν σε όσους επικαλούνται στοιχεία από το «Ημερολόγιο» ή απλώς αναφέρονται σ’ αυτό.

Η πιο επεισοδιακή προσπάθεια απολογητών της μεταξικής δικτατορίας να αποκρούσουν τη δημοσιοποίηση αποκαλυπτικών λεπτομερειών από το «Ημερολόγιο» συνέβη λίγο προτού έρθει η άλλη δικτατορία, της 21ης Απριλίου. Ηταν μια σειρά δημοσιευμάτων του Ρένου Αποστολίδη (1924-2004) στο περιοδικό «Νέα Ελληνικά» το 1966 και το 1967 που πυροδότησε την έκρηξη της νεοσύστατης τότε οργάνωσης «Κόμμα 4ης Αυγούστου» του Κωνσταντίνου Πλεύρη. Η υπόθεση κατέληξε στα δικαστήρια.

Η ανάγνωση που κάνει ο Ρένος Αποστολίδης στο «Ημερολόγιο» του Μεταξά είναι ξεκαρδιστική. Βέβαια δεν ολοκληρώθηκε, διότι μεσολάβησε το πραξικόπημα των συνταγματαρχών και τα «Νέα Ελληνικά» έπαψαν να κυκλοφορούν, όπως και κάθε άλλη ελεύθερη φωνή στον δημόσιο λόγο. Είχε προλάβει να γράψει μόλις πέντε συνέχειες, στις οποίες κάλυπτε μόνο τους δύο πρώτους τόμους του «Ημερολογίου».

Προπαγανδιστική αφίσα του καθεστώτος Μεταξά. Ο Ρένος, δεξιά, απολογείται στη δίκη του | 

 

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Αποστολίδης δεν μπορεί να κατηγορηθεί ότι έδρασε από «αντιφασιστική» ή «αριστερή» προκατάληψη. Το αντίθετο μάλιστα. Ο ίδιος αρνήθηκε σε όλη του τη δημόσια διαδρομή την ένταξη σε κομματικούς σχηματισμούς, διεκδικώντας την «προσωπική» πολιτική ταυτότητα.

Μάλιστα εκείνη ειδικά την περίοδο είχε προκαλέσει τη μήνιν της Αριστεράς εξαιτίας του πρωταγωνιστικού του ρόλου δύο χρόνια νωρίτερα (τον Ιούλιο του 1964) στο επεισόδιο της μαζικής εισβολής ακροδεξιών τραμπούκων στη Βουλή. Ο ίδιος ο Αποστολίδης γράφει -όχι χωρίς κάποια πικρία- ότι η Αριστερά θεωρεί «φασιστικό» το περιοδικό του («Νέα Ελληνικά», τχ. 16, Απρίλιος 1967, σ. 1.213).

Το «Ημερολόγιο» και ο Ρένος

Η σειρά των άρθρων για το «Ημερολόγιο» ξεκίνησε στο τχ. 3 της Γ΄ περιόδου των «Νέων Ελληνικών» (σ. 209-231) με τίτλο «Κριτική του εντύπου, Ανατίναξη του κεντρικού θρύλου ή Exhibitio Dictatoris». Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στο ίδιο τεύχος υπάρχει ταυτόχρονα συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη και άρθρο τού μετέπειτα προπαγανδιστή της χούντας Γεωργίου Γεωργαλά περί «κομμουνισμού». Ακολούθησαν άλλες τέσσερις συνέχειες, στα τχ. 7 (σ. 524-533), 9 (σ. 692-698), 11 (σ. 865-868), 16 (σ. 1.211-1.215). Ο Αποστολίδης αναζητά τη λεπτομέρεια στο κείμενο του «Ημερολογίου» και σχολιάζει με σπαρταριστές παρατηρήσεις τον τρόπο που λειτουργεί ο Μεταξάς ως στρατιωτικός, διπλωμάτης, πολιτικός και… άντρας.

Περιοριζόμαστε σε ελάχιστα παραδείγματα, αλλά συστήνουμε θερμά την αναζήτηση και την ανάγνωση του συνόλου αυτής της εξαιρετικά διασκεδαστικής και διαφωτιστικής σειράς άρθρων. Εντός εισαγωγικών παραθέτουμε τα αποσπάσματα του «Ημερολογίου», ενώ τα σχόλια του Αποστολίδη μέσα σε αγκύλες.

■ [Ο πόλεμος έχει από διημέρου εκραγή, οι εχθροπραξίες είναι εν πλήρει αναπτύξει –μάλιστα έχει κιόλας αρχίσει η άτακτη φυγή μας:] «Την νύκτα απόψε μανθάνω πλέον θετικώς ότι οι Τούρκοι μας απεδίωξαν από τα Γκριτζόβαλι και την Μελούνα. Η είδησις είναι κεραυνός. Αύριο θα έχωμεν τους Τούρκους προ της Λαρίσης» (6.4.1897). [Και ο «φλεγόμενος» τάχα για πόλεμο «υπερπατριώτης» ανθυπολοχαγίσκος ενδιαφέρεται για την… καλή του την στολή:] «Εξύπνησα πολύ πρωί, μετά τεταραγμένον ύπνον. Ηκούοντο μακρυνοί κανονιοβολισμοί.

Αγωνία με κατέλαβε». [Θα έλεγε κανείς: για την Πατρίδα αγωνιά ο νεαρός θερμόαιμος! Αλλ’ όχι! Για… τα πράγματά του και για την ασφαλή φυγή του, χωρίς να χάση ούτε μαντιλάκι ή κορδονέτο!] «Εισήλθον οι Τούρκοι διά της Μελούνας εις την πεδιάδα;» [Μήπως «θα δράμη» λοιπόν, «να δράξη τυφέκιον οπλίτου έστω, και να αμύνη, μέχρι τελευταίας ρανίδος του κυανού αίματός του, την δύστηνον Πατρίδα»; Οχι. Γι’ άλλο φλέγεται!] «Εσκεπτόμην να δέσω τα πράγματά μου και να τα στείλω εις ασφαλές τι μέρος! Εχω πάρει μαζί μου την μεγάλην μου στολήν». […] «Λοιπόν εσκεπτόμην -[αξιωματικός αυτός, επαγγελματίας ''υπερασπιστής της Πατρίδος'', ώρα που χάνονταν η Θεσσαλία!]- πού και πώς να στείλω τας αποσκευάς και να κρατήσω μαζί μου ολίγα εσώρουχα. Εντούτοις έδεσα όλα μου τα πράγματα». [Προφανώς από τσιγγουνιά! Για να μη χάση τυχόν ούτε… εσώρουχο!]

Καταγγελία της εισβολής στη Βουλή ακροδεξιών τραμπούκων με επικεφαλής τον Ρένο Αποστολίδη («Η Αυγή», 4.7.1964) |

 

[Ετσι λοιπόν. Ο πόλεμος μαίνεται, άνθρωποι σκοτώνονται -αλλ’ είναι «άνθρωποι» οι κοινοί οπλίτες;- μονάδες διαλύονται, οι Τούρκοι καταλύουν την Ψωροκώσταινα εκείνη του ’97 -που κινδυνεύει, το λιγώτερο, να μείνη η μισή (και να δούμε!)- κι ο επαγγελματίας της μάχης, της γενναιότητας υποτίθεται, της αμύνης του «πατρίου εδάφους», ο μαραινόμενος χθες για υπηρεσία σε μη «παθητική» μονάδα, σε λίγο το παλληκάρι μας, σκέφτεται πώς θα σιγουρέψη τη μεγάλη του στολή].

■ [Μέγα Σάββατο του ’97, 12 Απριλίου, εγκαταλείπεται ντροπιαστικά η Λάρισα. Τα πράματα είναι αλήθεια σκούρα, γιατί οι Τούρκοι πλακώνουν ακάθεκτοι, και να ο γενναίος ανθυπολοχαγός Μεταξάς ποιο ήθος δείχνει;] «Ο ίππος μου δεν ήρχετο και ήμουν τρομερά ανήσυχος». [Γιατί «δεν τον έμελλε» αν θα σκοτωνόταν, προφανώς!] «Εδόθη η διαταγή να ιππεύσωμεν και, μη έχων ίππον, εζήτησα από τον Λεβίδην -[ανέκαθεν ''μέγας ιπποκόμος'' κ’ ελόγου του!]- όστις μου έδωσεν ένα πολύ καλόν. Αλλ’ εκείνην την στιγμήν καταφθάνει ο Πάλλης – ήτο ιδικός του. [Οποία απογοήτευσις.] Εδέησε να αφιππεύσω. Ιππευσα άλλον, καταβιβάσας ένα ιππέα -[Γιατί, βλέπετε, το δικό του το τομάρι είναι πολύ πιο πολύτιμο από το ''κατώτερο'' ενός απλού ''ιππέως''! ''Αξιωματικός'' γαρ, ο γενναίος μας!]- ότε εφάνη ο υπηρέτης μου, φέρων τον ίππον. Αφίππευσα εκ νέου -[Γνήσια οπερέτα δεν μοιάζει; Ιππεύει, «αφιππεύει», ξαναϊππεύει, ξανα-αφιππεύει, ο γελοίος!]- τον ίππον του ιππέως έλαβε κάποιος ιατρός. Εγώ ίππευσα τον ιδικόν μου. Ετυλίχθην με το αδιάβροχόν μου -[μην κρυολογήση!]- και ανέμενα».

[Και… ανέμενε λοιπόν! Αρα: υπήρχε καιρός! Και ουδείς λόγος, ο γενναίος μας, να έχη τόση πρεμούρα και ν’ αρπάζη άλογα άλλων, και να «ιππεύη» και να «αφιππεύη» πανικόβλητος, και να κατεβάζη -[Ο «ανώτερος» αυτός!]- απλούς ιππείς, για να σωθή ελόγου του, ο «γαλαζοαίματος», σαν πιο σπουδαίο προς ζωήν υποκείμενο! Τι δείχνουν όλ’ αυτά! Και προκειμένου δα περί φυγής, όχι επιτέλους περί μάχης!] […] [Γιατί δεν τράβαγε να πολεμήση για το ίδιο «πάτριο έδαφος», και να το «αμυνθή» έστω, στο παθητικό αντί στο ενεργητικό, παρά άρπαζε κυνικώτατα ξένους ίππους, και ίππευε γελοιωδέστατα πολύ πριν της ώρας του, μπας και δεν προλάβει να το σκάση;]

■ [Εκλήθη ο υπηρέτης (ο Μεταξάς) τον Αύγουστο του ’99 από τη βασιλική οικογένεια, σε πρόγευμα, στο Τατόι. (…) Εφαγε στο πλούσιο τραπέζι του βασιλιά με τους άλλους δούλους. Το απόγευμα τους μίλησε ο Διάδοχος Κωνσταντίνος. Και σημειώνει:] «Τότε ηνοίχθη ενώπιόν μας νέος εντελώς άνθρωπος, και ησθάνθημεν πραγματικώς το βασιλικόν μεγαλείον». [Ποίον δε «μεγαλείον» ησθάνθη, ο ανόητος;] «Απεστρέφετο την Γαλλίαν διά τας ιδέας της ισότητος!» -[Αυτό ήταν το «μεγαλείον»!

Το μίσος κατά των ιδεών της ισότητας! Αμ πώς!]- «Μας εδείκνυε δε σαφώς, ότι η προς τον ηγεμόνα αφοσίωσις είναι το υπέρτατον καθήκον παντός πολίτου, -[Για φανταστήτε! Μα τι άλλο θάλεγε δεσπότης σε δούλους του;]- και ιδίως αξιωματικού! -[''Ιδίως''!]- Δυστυχώς εδώ δεν έχομεν Κυβέρνησιν -[τους είπε (κ’ έχασκαν). Και '''δεν είχομεν'', ούτε τότε, διότι απλούστατα, αυλόδουλη δεν είχαμε, όχι γι’ άλλο τίποτε!]- Και ήρχισε φιλιππικόν κατά του κρατούντος συστήματος, του κοινοβουλευτικού καθεστώτος!» [Κι ακόμα περισσότερο έχασκαν, και θαύμαζαν το «βασιλικόν μεγαλείον», οι δούλοι!]

■ [Πιστεύει ο ανθυπολοχαγός Μεταξάς -με τα σωστά του- πως είναι κόμης!] «Ομιλών με τον Χάρτμαν -[ένα συμμαθητή του, στη Σχολή Πολέμου, στη Γερμανία]- του είπα ότι είμαι κόμης -ήτο η ομιλία σχετική- και του εξήγησα τι συμβαίνει εις την Ελλάδα υπό την έποψιν ταύτην». [Αλλά τι συμβαίνει, λοιπόν, στην Ελλάδα «υπό την έποψιν ταύτην»; Αλλο τίποτε παρ’ ότι ευγενείς βέβαια όχι, μόνο ψευτοευγενείς υπάρχουν; Που ισχυρίζονται, εκτός ελαχίστων -και πασίγνωστων για την άλλη αχρειότητά τους- γνησίων, ό,τι τους κατέβει, κι όπου θέλουν ανάγουν έκαστος την ψευτοευγένεια της καταγωγής του;]

■ [Οι ωμές όμως αντιλαϊκές, αντιδημοκρατικές, αντιανθρώπινες και αντιελεύθερες απόψεις του -απόψεις καθαυτό λακέ δεσποτών, και τίποτ’ άλλο- εκτίθενται κυνικώτατα λίγο παρακάτω:] «Αμα αποδειχθή ότι η Μοναρχία, ανικαταστήσασα τον Κοινοβουλευτισμόν εις τον στρατιωτικόν κλάδον, επέτυχε, τίποτε δεν θα κρατήση το Εθνος να κλίνη οριστικώς και δι’ όλους τους κλάδους προς αυτήν. Και τότε ο Βασιλεύς, όστις θα στηρίζηται επί στρατού πιστού, θα είναι πράγματι κύριος και ουχί σκιά μόνον.

Εγώ εν τη εξελίξει ταύτη καθώρισα ήδη τον δρόμον μου, προ πολλού. Είμαι στρατιώτης και ευγενής [!!!] και θέτω εις την υπηρεσίαν του Βασιλέως μου το ξίφος μου, του αφιερώ δε την ζωήν και την διάνοιάν μου. Μου είναι αδιάφορον αν ο Βασιλεύς είναι καλός ή κακός, επιβλαβής ή ωφέλιμος. Δεν εξετάζω αν αι πράξεις του προξενούν καλόν ή κακόν εις το Εθνος. Τον ακολουθώ τυφλώς εις ό,τι θέλει. Η θέλησίς του είναι δι’ εμέ νόμος».

[Και με ποιο «αντίτιμο», θα ρώταγε κανείς, όλ’ αυτά τα «τυφλώς» και τα ρητώς αντεθνικά; Αλλά να, υπάρχει το «αντίτιμο», και είναι εμετικό, είναι γλοιώδες:] «Θεωρώ εμαυτόν ευτυχή ότι χαίρω την ευμένειαν του Διαδόχου [sic ο βαρβαρισμός του θέλοντος να παραστήση τον «πολλά γνώστη» της ελληνικής Μεταξά!] αρχηγού αποφασιστικού και φιλοδόξου» […] «Φιλοδοξίαν άλλην δεν έχω ή το να πράξω, προς τον Βασιλέα και αυτόν -τον Διάδοχο- το καθήκον μου. Η προς αυτούς αφοσίωσίς μου δεν έχει οπισθοβουλίαν». [Περιττή. Αφού έχει τέτοιαν «εμπροσθοβουλίαν» δούλου, που εξέθεσα παραπάνω: νάχη την εύνοιά τους!]

■ «Σόφια, 20.9.1912. Οικονομική κρίσις εις Αθήνας! Τα δικαστήρια εσταμάτησαν. Αραγε θα πληρώσουν οι ενοικιασταί; Αμφιβάλλω. Δι’ όλα αυτά εγώ θεωρώ τον πόλεμον ασύμφορον διά την Ελλάδα, διότι κατά την γνώμην μου, δεν πρόκειται περί ζωτικού ζητήματος αυτής –και ο Θεός βοηθός». [Ας σταθούμε λίγο σ’ αυτό το απόσπασμα: Παραμονές «μεγάλου εθνικού μας πολέμου» -ξέσπασε σε δύο βδομάδες- κι αυτός μόνιμος στρατιωτικός, που έχει δώσει τάχα όρκο και τα ρέστα -«να φυλάττη μέχρι τελευταίας ρανίδος του ("ευγενούς") αίματός του» και τα λοιπά ηχηρά παρόμοια- ήτοι επαγγελματίας του πολέμου και της πατριωτικής αμύνης, που όμως μόνο γιατί δε θα του πληρώνουν τώρα τα νοίκια οι νοικάρηδες σκίζεται –κι αυτά τα αναθεματισμένα δικαστήρια που εσταμάτησαν, και πώς λοιπόν θα τους κυνηγάη να τους συντρίψη, να τους φυλακίση, να τους καταφάγη τους κακούς νοικάρηδές του, που θα του σκαν κανόνι υπό τους ήχους και το πρόσχημα των κανονιών των αληθινών;]

Η αντίδραση του Πλεύρη

Η συνέχεια είναι εξίσου διασκεδαστική. Από την εφημερίδα τους οι τεταρταυγουστιανοί επιτίθενται στον Ρένο με βαριές εκφράσεις για την κατακρήμνιση του ειδώλου τους. Με άρθρο που υπογράφει ο αρχηγός Πλεύρης καταγγέλλεται ο Αποστολίδης, όχι για τις πάμπολλες επισημάνσεις του για το πολιτικό, στρατιωτικό, ακόμα και εθνικό έλλειμμα του Μεταξά, αλλά για ένα χιουμοριστικό υπονοούμενο εις βάρος του: «Το άτομον τούτο [ο Αποστολίδης] εξαπέλυσε έναν εμετικόν οχετό ύβρεων κατά του Ι. Μεταξά. Εάν πολεμούσε τις ιδέες του Μεταξά θα υπήρχε δυνατότης να απαντήσωμεν.

Αλλά δεν πολεμά ιδέες, μα πρόσωπα. Ειδικά για τον Μεταξά πήρε διάφορα αποσπάσματα από το "Ημερολόγιον" καθαρά ιδιωτικής και προσωπικής φύσεως και από αυτά έβγαλε απιθάνως φοβερά αποσπάσματα. Ας φέρω ένα παράδειγμα. Γράφει κάπου στο "Ημερολόγιο" ο Μεταξάς, ότι πρέπει να κόψει τον μεσημεριάτικο ύπνο γιατί του κάνει κακό. Και εξ αυτού συμπεραίνει ο κ. Αποστολίδης ότι ο Μεταξάς θέλει να κόψη τον μεσημεριάτικο ύπνο για να αποφύγη "κάτι" που παρά τα εβδομήντα του χρόνια συνεχίζει. Το αισχρόν υπονοούμενον είναι σαφές. Αλλά ο κ. Αποστολίδης δεν κάνει υπονοούμενα. Αναφέρει αδιάντροπα τις ατιμίες που σοφίζεται ο σαπρός εγκέφαλός του» («Exhibitio Apostolidis ή Απάντησις εις ένα κοινό συκοφάντη», εφ. «4 Αυγούστου», τχ. 31, 29.1.1967).

Και για να απαντήσει ο Πλεύρης δεν μιλά καθόλου για τον Μεταξά, αλλά επικαλείται τον ρόλο του Αποστολίδη στην περιβόητη εισβολή διακοσίων τραμπούκων στη Βουλή, στις 3 Ιουλίου 1964. Το επεισόδιο αυτό, το οποίο θεωρήθηκε από το σύνολο του Τύπου του Κέντρου και της Αριστεράς ως δείγμα παρακρατικής δράσης και προεόρτιο της συνταγματικής εκτροπής έναν χρόνο αργότερα, ανέδειξε πράγματι τον Ρένο Αποστολίδη σε αγκιτάτορα της Ακροδεξιάς. Ο ίδιος είχε πολιτευτεί με τον Μαρκεζίνη και κατέβαινε τότε ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τον εκλεκτό της ΕΡΕ Πλυτά για τον δήμο της Αθήνας.

Εξάλλου από την κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του Πλυτά αποσπάστηκε το τμήμα των «εισβολέων» που κατέληξε στη Βουλή για να προπηλακίσει τον «Παπατζή» (έτσι έλεγε ο Αποστολίδης τον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου) και τους βουλευτές του. Η υπόθεση κατέληξε μάλιστα σε πολυήμερη δίκη. Ο Αποστολίδης καταδικάστηκε στη βαρύτερη ποινή και τελικά έμεινε 100 μέρες στη φυλακή.

Η τελευταία συνέχεια των άρθρων του Ρένου Αποστολίδη για το «Ημερολόγιο» του Μεταξά (αριστερά). Η απάντηση του Πλεύρη στην εφημερίδα «4 Αυγούστου» (δεξιά) | 

 

Εχουμε, λοιπόν, το παράδοξο, να καταγγέλλει ο Πλεύρης τον Αποστολίδη για κάτι που πραγματοποίησαν οι ομόφρονές του, οι οπαδοί του Μεταξά, οι παρακρατικοί και οι ΕΚΟΦίτες. Την αντίφαση αυτή την ξεπερνά ο Πλεύρης κατηγορώντας τον Αποστολίδη ότι έβαλε τα κλάματα στη δίκη, ενώ «οι συγκατηγορούμενοι του Ρένου, νέοι όλοι, εφέρθησαν κατά την δίκην ανδροπρεπώς και αντιμετώπισαν με αξιοπρέπεια την δύσκολη στιγμή».

Από την πλευρά του ο Αποστολίδης δεν άφησε αναπάντητη την πρόκληση. Με εκτενές άρθρο του, που τιτλοφορείται «Αλλοι βόθροι», σηκώνει το γάντι και απαντά: «Τα τσογλάνια, λοιπόν, της Τετάρτης Αυγούστου παρασταίνουν πως ενωχλήθηκαν απ’ την κριτική του "Ημερολογίου" Μεταξά. […] Θα μου πουν, πάλι, οι τα φαιά φέροντες, "αν αξίζη τον κόπο ν’ απαντάη κανείς σε τόσο ποταπούς και τόσο ανάξιους". […] Μα μια στιγμή φίλοι! Σοβαροί μου πράγματι άνθρωποι, επιτέλους, που κ’ εσάς διαβρώνει η "λογική" κ’ οι καθημερινά σφυροκοπούμενες -με υπομονή και επιμονή σκώρου- κουβέντες των φαιά φερόντων;

Τέτοια τσογλάνια δεν ήταν οι χτεσινοί –που στήσαν καθεστώς εδώ, με τον καφενέ Μανιαδάκη στις "επάλξεις" του, με τέτοιο νάνο και τέτοιους νάνους θρασύτατα στο σβέρκο σας; Που αν ο θάνατος του νάνου κ’ η Κατάκτηση του Τόπου δεν τους εσάρωνε, εδώ θα μας ήταν ακόμα –άλλο που μας είναι τα γεννήματα και τ’ αποσπέρματά τους! Το ξέρετε πως η Νεάπολη και τα Εξάρχεια είναι γεμάτα στους τοίχους πάλι με τα βρωμερά: "Ζήτω η Τετάρτη Αυγούστου!" "Ζήτω ο Ιωάννης Μεταξάς!" Πηγαίνετε στις άνω της Σκουφά περιόδους, ως το τέρμα Ιπποκράτους, και μαζί μ’ αυτές τις αηδίες θα διαβάσετε στους τοίχους -τώρα, πρόσφατα γραμμένα- από το ίδιο πινέλλο, με την ίδια μπλε μπογιά -"εθνικοφρονέστατοι" γαρ οι "νέοι"!- και… "Ζήτω η Αστυνομία!

Θα σας φάμε κουμμούνια! Ζήτω η Φρειδερίκη!" […] Και ξέρετε, ακόμα, φίλοι, πως στο Αμερικανικό Κολλέγιο υπάρχει πυρήνας ολάκερος "τεταρταυγουστιανών", ωργανωμένος καθώς μου λεν "συνωμοτικά", με "συνθήματα" και "παρασυνθήματα", με "μυστικά" κόλπα "συνεννοήσεων" κι "αναγνωρίσεων", με "συνεδριάσεις" και "βαθμοφόρους" κι "αξιωματούχους", που χαλάνε κόσμο κ’ έξω απ’ τις αίθουσες και τα γήπεδα του κολλεγίου, και στα διάφορα χαζόπαιδα της καλής μας τάξεως, και στις κουβέντες, και στις παρέες, και στις διασκεδάσεις, κερδίζοντας συνεχώς κορόιδα στην κοπρο-"ιδεολογία";» («Νέα Ελληνικά», τχ. 15, Μάρτιος 1967, σ. 1.129-133).

Η απάντηση των τεταρταυγουστιανών είναι η κατάθεση μήνυσης που υπογράφουν ο αρχηγός Πλεύρης και ο υπαρχηγός Δημήτριος Δημόπουλος. Το ανακοινώνουν στην εφημερίδα τους λίγες μέρες πριν την κήρυξη της δικτατορίας («Ρένος ο υβριστής», εφ. «4 Αυγούστου», τχ. 33, Απρίλιος 1967).

Και ο Ρένος αντεπιτίθεται στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού του: «Η κριτική του Ημερολογίου Μεταξά συνεχίζεται στο τεύχος αυτό καθώς το υποσχέθηκα στα κοπρόσκυλα της Τετάρτης Αυγούστου που με βρίζουν». Τελικά η δίκη θα διεξαχθεί μετά την επιβολή του πραξικοπήματος, ο Αποστολίδης βέβαια θα καταδικαστεί, αλλά στο εφετείο θα δηλώσει ότι δεν είχε πρόθεση να θίξει τους μηνυτές του και η μήνυση θα ανακληθεί.

Συνεπής στην αντιφατικότητά του, ο Αποστολίδης θα δεχτεί λίγους μήνες αργότερα την πρόσκληση του δικτάτορα Παπαδόπουλου και θα οργανώσει τη διατεταγμένη δημοσίευση σε όλες τις εφημερίδες διηγημάτων από την «Ανθολογία» που υπογράφουν ο πατέρας του και ο ίδιος, «για να μορφωθεί ο λαός».

Το σχέδιο θα ναυαγήσει μετά τη δημοσίευση της δικής του νουβέλας για τον εμφύλιο «Ο Α2», η οποία θα προκαλέσει την επέμβαση των σκληρών της χούντας και κυρίως του Λαδά, ο οποίος είχε μυστικοσύμβουλο τον Πλεύρη.

Το ειδύλλιο του Ρένου με τη δικτατορία του Παπαδόπουλου θα διακοπεί, αλλά η μελέτη του «Ημερολογίου» του Μεταξά θα μείνει ανολοκλήρωτη.

Διαβάστε:

► Ιωάννης Μεταξάς, «Το προσωπικό Ημερολόγιο»

(τόμοι 4, έκδ. της οικογενείας Ι. Μεταξά, υπό τη φίρμα Κολλάρος οι 2 πρώτοι, 1951-1952, Ικαρος οι άλλοι, 1960-1964).

► Ρένος Αποστολίδης, «Κριτική του εντύπου, Ανατίναξη του κεντρικού θρύλου ή Exhibitio Dictatoris»

Η σειρά των άρθρων για το «Ημερολόγιο» ξεκίνησε στο τχ. 3 της Γ΄ περιόδου των «Νέων Ελληνικών» (σ. 209-231). Ακολούθησαν άλλες τέσσερις συνέχειες, στα τχ. 7 (σ. 524-533), 9 (σ. 692-698), 11 (σ. 865-868), 16 (σ. 1.211-1.215).

► Ρένος Αποστολίδης

«Κατηγορώ»

(εκδ. «Τα Νέα Ελληνικά», Αθήνα 1965)

Προσωπική μαρτυρία -όπως και τα περισσότερα γραφτά του- με εκτενείς αναφορές στο επεισόδιο της εισβολής στο κοινοβούλιο τον Ιούλιο του 1964, αλλά και στο «Ημερολόγιο» του Μεταξά.

► Ρένος Αποστολίδης, (εκδ. Πατάκης, Αθήνα 1999)

Αυτοβιογραφική ματιά σε όσα έζησε ο συγγραφέας, με πρόθεση να δώσει εξηγήσεις και για δύο μεγάλα ερωτήματα που τον συνοδεύουν: την εισβολή στη Βουλή του 1964 και τη συνεργασία με τη χούντα για τη διατεταγμένη δημοσίευση διηγημάτων στις αθηναϊκές εφημερίδες το 1969.

Επισκεφτείτε:

► «Ρένος, η αναρχική και πνευματική μορφή της σύγχρονης Ελλάδας (1924-2004)»

http://www.renosapostolidis.gr

Δικτυακός τόπος αφιερωμένος στον φιλόλογο και συγγραφέα Ρένο Αποστολίδη, με τη φροντίδα των γιων του, Στάντη και Ηρκου Αποστολίδη.

Via

Οι «αναρχικοί» του 1944

Διατεταγμένο κατοχικό συλλαλητήριο στο Ηράκλειο της Κρήτης (22/7/1944) | Φωτ. Τάκης Ψαράκης «Ντοκουμέντα της Γερμανικής προπαγάνδας» (Καστανιώτης 1980)

 

Συντάκτης: 

Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς

 

18 Ιανουαρίου 1945. Τρεις μέρες μετά την κατάπαυση του πυρός ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και τα βρετανικά στρατεύματα, ο Αγγλος πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ σπεύδει να παράσχει στη Βουλή των Κοινοτήτων τις οριστικές εξηγήσεις του σχετικά με την ένοπλη επέμβαση στην Ελλάδα. Ενα εξαιρετικά ενδιαφέρον αλλά παραγνωρισμένο σημείο της ομιλίας του αφορούσε την «αποκάλυψη» της πραγματικής πολιτικής ταυτότητας του αντιπάλου:
«Για τρεις-τέσσερεις μέρες, ή και περισσότερες», υποστήριξε, η βρετανική προσπάθεια «ήταν ένας αγώνας για ν’ αποτραπεί μια φρικαλέα σφαγή στο κέντρο της Αθήνας, όπου κάθε μορφή διακυβέρνησης θα είχε σαρωθεί και θα είχε επιβληθεί καθαρός, θριαμβεύων τροτσκισμός. Νομίζω ότι “τροτσκιστές” είναι ένας καλύτερος ορισμός γι’ αυτούς τους ανθρώπους [το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ] και για ορισμένες άλλες σέχτες, απ’ ό,τι η κανονική λέξη [κομμουνιστές], κι έχει το πλεονέκτημα πως είναι εξίσου μισητός στη Ρωσία. Ωστόσο, με τα δόντια και χάρη στην αποφασιστικότητα μιας δράκας Βρετανών στρατιωτών που βρέθηκαν επί τόπου, οι επιτιθέμενοι απωθήθηκαν και η Αθήνα σώθηκε».
Η ανεπάντεχη αποσύνδεση των Ελλήνων ανταρτών από το «ορθόδοξο» κομμουνιστικό κίνημα προκάλεσε στο ακροατήριο μάλλον περισσότερες απορίες απ’ όσες έλυσε. Αγνοώντας προφανώς την πρόσφατη συνεννόηση Τσόρτσιλ-Στάλιν στη Μόσχα, ο βουλευτής των Εργατικών Ρίτσαρντ Στόουκς εξέφρασε λ.χ. ανοιχτά τις αμφιβολίες του γι’ αυτή την ταξινόμηση κι αντιπρότεινε μια κεντρική συνεννόηση με τους Σοβιετικούς: «Ο πρωθυπουργός υπεξέφυγε αυτό το κομμουνιστικό ζήτημα στην Ελλάδα αποκαλώντας τους τροτσκιστές. Μπορεί να είναι κι έτσι, δεν ξέρω, αλλά αμφιβάλλω πολύ. Επρεπε να σκεφτώ πως θα ήταν δυνατό στον στρατάρχη Στάλιν να δώσει ένα χέρι καθοδηγώντας τις υποθέσεις των κομμουνιστών κι απαιτώντας απ’ αυτούς να μη χρησιμοποιήσουν βία και να μη διαπράξουν ωμότητες».
Πίσω στην Αθήνα, όπου η ΕΑΜική Εθνική Πολιτοφυλακή εκτός από δωσίλογους κι «αντιδραστικούς» είχε εξοντώσει στο περιθώριο των μαχών μερικές δεκάδες επίσης (αυθεντικούς) τροτσκιστές, η φιλελεύθερη «Ελευθερία» ανέλαβε να εξηγήσει στο φιλοκυβερνητικό εκκλησίασμα τις εξ Εσπερίας γραφές. Ως πάλαι ποτέ τροτσκιστής της δεκαετίας του 1920, ο αρχισυντάκτης της Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου είχε άλλωστε άμεση γνώση του αντικειμένου.
«Ο κ. Τσώρτσιλ περιωρίσθη εις ένα επιγραμματικόν χαρακτηρισμόν, ο οποίος όμως έχει εξαιρετικήν βαρύτητα υπό τας σημερινάς συνθήκας», διαβάζουμε στο κύριο άρθρο της εφημερίδας (19.1.1945). «Την ελληνικήν δεκεμβριανήν επανάστασιν την ωνόμασε τροτσκιστικήν. Οι μη γνωρίζοντες την σανσκριτικήν της μαρξιστικής και της πολιτικής ορολογίας πρέπει να έχουν υπ’ όψιν των ότι ο όρος τροτσκισμός εις την Δύσιν και ιδία εις την Μ. Βρετανίαν είνε σήμερον ταυτόσημος προς τον ουτοπιστικόν, ανεδαφικόν, εξτρεμιστικόν και σοσιαλιστικοφανή αναρχισμόν, ο οποίος κινεί και χρησιμοποιεί τα καταστροφικά μόνον και μηδενιστικά ένστικτα των μαζών.
»Οσοι έζησαν την ελληνικήν λαίλαπαν και την παρηκολούθησαν εις τας διαφόρους φάσεις της και τας εκδηλώσεις της, δύνανται να διαπιστώσουν με την ιδίαν των πείραν πόσον ανταποκρίνεται προς την ελληνικήν πραγματικότητα ο επιγραμματικός χαρακτηρισμός του κ. Τσώρτσιλ με την σημερινήν -του 1945- έννοιαν του όρου τροτσκισμός.
»Μικροαστοί οι ηγέται της επαναστάσεως, ουδεμίαν έχοντες σχέσιν ως προς την νοοτροπίαν, τας παραδόσεις και την κοινωνικήν προέλευσιν, με τας κοινωνικάς εκείνας τάξεις αι οποίαι δύνανται να είναι φορείς μιας δημιουργικής κινήσεως και ενός ιστορικού προορισμού, στρατολογούντες τους οπαδούς των από μίαν αναρχουμένην ιδεολογικώς και οικονομικώς μάζαν, δεν ήτο δυνατόν ούτε σαφείς σκοπούς να εμφυσήσουν εις τους οπαδούς των, ούτε να τους συγκρατήσουν εις ένα δρόμον πειθαρχημένης εξεγέρσεως. Η ανικανότης των, η έλλειψις συνειδήσεως ευθύνης και η δημοκοπική των διάθεσις -το μόνον πολιτικόν χαρακτηριστικόν των- τους μετέβαλον από κεφαλήν εις ουράν των μαζών.
»Και αι ακέφαλοι μάζαι -όταν μάλιστα διά πρώτην φοράν αφυπνίζονται από τον λήθαργον μιας πολιτικής απαθείας, διά να βυθιστούν εις το χάος κακοχωνευμένων θεωριών, αι οποίαι συνοψίζονται εις συνθήματα με καινοφανείς λέξεις- είναι αδύνατον ν’ αποδώσουν τίποτε περισσότερον από μίαν εξέγερσιν αναρχουμένην, θορυβώδη και καταδικασμένην εις αποτυχίαν.
»Μόνον με την θολήν κοινωνικήν προέλευσιν, με την έλλειψιν κάθε παραδόσεως, με την διαρκώς ολισθαίνουσαν και πάντοτε ρευστήν οικονομικήν θέσιν των στασιαστών εξηγείται τόσον η επανάστασις αυτή καθ’ εαυτήν, όσον και όλα εκείνα τα άσκοπα και πολιτικώς και στρατιωτικώς και επαναστατικώς έκτροπα εις τα οποία προέβησαν. Ο “τροτσκισμός” της δεκεμβριανής ελληνικής επαναστάσεως είναι συνώνυμος προς ένα καταστροφικόν και αρνητικόν μηδενισμόν».

Από την Γκιώνα στον Ολυμπο και τον Αξιό, οι «αναρχικοί» κατακλύζουν τις σελίδες του «Εθνους» του Εμφυλίου (1946-49). Ανάμεσα τους και ο «καπετάν Γιώτης», κατά κόσμον Χαρίλαος Φλωράκης... |

Οι ρίζες της σύμπτωσης

Αν σταθήκαμε εκτενώς σ’ αυτή την πρώιμη διατύπωση των θεωριών του «αριστερού οπορτουνισμού» και της (σωστής) «επανάστασης που δεν πρόκειται να σπάσει ούτε ένα τζάμι», είναι γιατί σε μεγάλο βαθμό αποτυπώνει με ακρίβεια τον κοινό τόπο της επιχειρηματολογίας των Ελλήνων αστών του 1944 κατά του ΕΑΜικού κινήματος˙ μιας επιχειρηματολογίας που ενοποίησε πολιτικά βενιζελικούς κι αντιβενιζελικούς, φασίστες και δημοκράτες, αντιστασιακούς και δωσιλόγους απέναντι στο φάντασμα της επικείμενης κοινωνικής ανατροπής. Ως «απειλή» προβάλλεται όχι τόσο ο υποτιθέμενος «κομμουνιστικός χαρακτήρας» του ΕΑΜ, η πρόθεσή του δηλαδή ν’ αντιγράψει το σοβιετικό μοντέλο, αλλά ο «εξτρεμισμός» και η «υπόκλισή» του στις αναρχικές ροπές των πληβειακών μαζών.
Ο εστιασμός αυτός δεν είναι καθόλου τυχαίος. Σ’ ένα σκηνικό κοινωνικής καταστροφής και ακραίας ταξικής πόλωσης, όπως αυτό των κατοχικών χρόνων, η προοπτική «σοβιετοποίησης» της ελληνικής κοινωνίας δεν αποτελούσε καθόλου φόβητρο για μεγάλο μέρος αυτής της τελευταίας, στα πεινασμένα ιδίως αστικά κέντρα. Ακόμη και συντηρητικές αντιστασιακές οργανώσεις, όπως η ΠΕΑΝ, είχαν άλλωστε εγγράψει στο αρχικό καταστατικό τους ως προγραμματικό στόχο την κρατικοποίηση όλων των μέσων παραγωγής, περιορίζοντας αισθητά την έκταση της μελλοντικής ατομικής ιδιοκτησίας. Η αντιφασιστική συμμαχία των δυτικών δημοκρατιών με την ΕΣΣΔ και η πανηγυρική διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, τον Ιούλιο του 1943, έθεταν επίσης οφθαλμοφανή διπλωματικά όρια στον αντικομμουνισμό όσων παρέμειναν πιστοί στο συμμαχικό στρατόπεδο. Από την άλλη, τα ταξικά ανακλαστικά των ευπορότερων στρωμάτων είχαν οξυνθεί όσο ποτέ μπροστά στη συνειδητοποίηση τόσο του κοινωνικού χάσματος που διεύρυνε και βάθυνε η κατοχή, προλεταριοποιώντας βίαια ένα μεγάλο μέρος της παραδοσιακής μεσαίας τάξης, αλλά και μπροστά στο φάσμα της νικηφόρας κινητοποίησης των λαϊκών τάξεων στις γραμμές του ΕΑΜ. Αν «τροτσκισμός» σήμαινε κομμουνιστική δράση εκτός των ορίων της «εθνικής ενότητας» που επέβαλλε η διεθνής αντιφασιστική συμμαχία, ως «αναρχία» μεταφραζόταν η εισβολή των μαζών στο προσκήνιο μέσω του αντιστασιακού κινήματος.
Η αίσθηση αυτή, της μετατροπής του ΚΚΕ και του ΕΑΜ «εις ουράν των μαζών», εξοβελίστηκε βέβαια τα κατοπινά χρόνια από το (βολικότερο αλλά ανακριβές) ψυχροπολεμικό σχήμα των «τριών γύρων» και της προσχεδιασμένης -υποτίθεται- προσπάθειας του ΚΚΕ να καταλάβει με τα όπλα την εξουσία. Αυτό το σχήμα θα υιοθετήσει και ο ίδιος ο Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου στα μεταγενέστερα αντικομμουνιστικά γραπτά του: τη βραβευμένη «Ανατομία της επαναστάσεως» (1952) και την «Πολιτική Αγωγή» που συνέταξε ως υπουργός Παιδείας της χούντας (1970). Στη δεδομένη όμως συγκυρία της δεκαετίας του ’40, αυτό που κυριαρχούσε στον ζωντανό λόγο των εθνικοφρόνων ήταν κυρίως το φάντασμα του κοινωνικά επίφοβου «αναρχοκομμουνισμού».

Οδηγίες της Χωροφυλακής για τον «πόλεμον κατά των αναρχικών» (1946) |

Η σωφροσύνη του Στάλιν

Για τις σχετικές επεξεργασίες της αντιστασιακής εθνικοφροσύνης, μεσούσης ήδη της Κατοχής, το πιο εύγλωττο δείγμα αποτελεί η ανώνυμη μπροσούρα «Κομμουνισμός 1944» που εκδόθηκε τον Μάρτιο εκείνης της χρονιάς στη σειρά των παράνομων εκδόσεων του «Ελληνικού Αίματος». Συντάκτης της ήταν ο δημοσιογράφος Λάζαρος Πηνιάτογλου, μέλος του σκιώδους συντονιστικού των φιλοβρετανών μεγαλοαστών που είχε συσταθεί το 1941 με την κωδική ονομασία «Δεσμός» (Σπύρος Μαρκεζίνης, «Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος», Αθήνα 1994, τ. Α΄, σσ. 312-3). Κεντρική ιδέα του φυλλαδίου αποτελεί η αντιδιαστολή δυο κόσμων: του ρεαλισμού και της «σωφροσύνης» του Στάλιν, από τη μια, και της «επικίνδυνης βλακείας» του ΚΚΕ, από την άλλη. Ο πρώτος «παραιτήθηκε από το εργαλείο της Επανάστασης» διαλύοντας τη Διεθνή, αντικατέστησε την κομμουνιστική ουτοπία με την καλλιέργεια του αρχέγονου ρωσικού πατριωτισμού, αποκατέστησε την εκκλησία και «δεν φαίνεται καθόλου διατεθειμένος ν’ ανοίξη καινούριους καυγάδες με τους [Αγγλοσάξονες]συνεταίρους του απ’ αφορμή πέντε-δέκα μωροφιλοδόξων της Βαλκανικής». Το ΚΚΕ παραμένει, αντίθετα, δέσμιο της «παρωχημένης» τριτοδιεθνιστικής παράδοσης, οργανώνει λεηλασίες αποθηκών με τρόφιμα «εν ονόματι του λαού που πεινά» κι εξαπολύει «τρομοκρατία» κατά των «εθνικιστών» αντιπάλων του, με αποτέλεσμα να χάσει τελικά τον έλεγχο του ίδιου του μηχανισμού του: «Υπάρχουν λόγοι να πιστέψουμε ότι η ηγεσία του ΚΚΕ χτυπά το κεφάλι της και γι’ αυτό το λάθος. Οπως πάντα, πολύ αργά. Τα εκτελεστικά της όργανα δοκίμασαν τη γεύση του αίματος, γλυκάθηκαν και δεν ακούν κανένα. Το ονομαστό για την πειθαρχία του κόμμα αναρχείται» (σ. 30).
Λιγότερο συνεκτική υπήρξε η αναπαραγωγή του ίδιου μοτίβου από τους δωσιλόγους που πήδηξαν στο βαγόνι της ενιαίας εθνικοφροσύνης. Συνεργάτης του κατοχικού ραδιοφώνου, από τις συχνότητες του οποίου καλούσε τους Ελληνες ν’ αποκρούσουν μαζί με τους κατακτητές «τον εκ των στεππών κίνδυνον κατά της οικογενείας, της εκκλησίας και της πατρίδος», ο τέως μητροπολίτης Κορυτσάς Ευλόγιος Κουρίλας αποφαίνεται στο βιβλίο που έγραψε το 1945 πως «οι κουκουέδες δεν είναι κομμουνισταί, διότι βαδίζουσι την αντίθετην οδόν εκείνης, ην από 20ετίας εχάραξεν ο δαιμόνιος Στάλιν εν Ρωσία. Ούτως εσχάτως ου μόνον την θρησκείαν αποκατέστησε και ύψωσε την εκκλησίαν εις Πατριαρχικήν τιμήν, αλλά και τον εθνισμόν ενεστερνίσθη επανελθών εις την διαθήκην του Μεγ. Πέτρου. Οι Κουκουέδες είναι άωροι οπαδοί της αναρχίας, εις ην καταλήγει το προλεταριάτον, ως είπεν ο Μαρξ. Είναι αμετανόητοι Τροτσκισταί, οίτινες νυν θεωρούνται εχθροί του Μπολσεβικισμού» («Δεκεμβριανή τραγωδία των ομήρων», Αθήναι 1953, σ. 7).

Η «αναρχία» στο στόχαστρο

Για τους λιγότερο διανοούμενους πολέμιους του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, το σχήμα του «τροτσκισμού» παράπεφτε πάντως βαρύ, με αποτέλεσμα ως μοναδικός αναγνωρίσιμος εθνικός και κοινωνικός εχθρός ν’ απομένει η «αναρχία». Τα ντοκουμέντα των εθνικοφρόνων οργανώσεων της εποχής που δημοσιεύθηκαν το 1998 από τη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού τεκμηριώνουν πλήρως αυτή την εικόνα.
Πρώτος και καλύτερος, φυσικά, ο ΕΔΕΣ. Σύμφωνα με προκήρυξη του Ναπολέοντα Ζέρβα (13.10.1943), «οι καταχθόνιοι δολοφόνοι της μαύρης σπείρας του ΕΑΜ δεν είναι Ελληνες, δεν είναι άνθρωποι, δεν είναι Κουμουνισταί» [sic], αφού «οι Κουμουνισταί στη Ρωσία είναι σύμμαχοι και αγωνίζονται μαζί με τους συμμάχους μας διά την απελευθέρωσι του ανθρώπου», ενώ οι ΕΑΜίτες «είναι μηδενισταί, είναι αναρχικοί» (τ. 1, σσ. 89-90). Ο ίδιος θα ισχυριστεί στις 21.6.1944 πως αυτός και η οργάνωσή του απέφυγαν κάθε σύγκρουση με το ΕΑΜ, ανεχόμενοι «καρτερικώς επί μακρόν τους εκτραχηλισμούς της αναρχικής ασχημίας» (ό.π., σ.192). Ο επιτελάρχης του, αντισυνταγματάρχης Νικολόπουλος, σε έκθεσή του για τα γεγονότα της Θεσπρωτίας υποστηρίζει πάλι πως «ολόκληρος η μειονότης των Τουρκοαλβανών Τσάμιδων συνεμάχισε μετά των αναρχικών της Ελλάδος (ΕΑΜ - ΕΛΑΣ)» (ό.π., σσ. 336-7).
Ηδη από τον Μάρτιο του 1943, ο επιτελάρχης του ΜΙΔΑ συνταγματάρχης Αντωνόπουλος προειδοποιούσε την εξόριστη κυβέρνηση του Καΐρου πως «η Κομμουνιστική Οργάνωσις Ε.Α.Μ. έχει επιτύχει σοβαροτάτην επέκτασιν [και] αποτελεί κίνδυνον εκ μέρους αναρχικών στοιχείων» (τ. 7, σ. 40). Γλαφυρότερος είναι ο απεσταλμένος της «Στρατιωτικής Ιεραρχίας» στην Αχαΐα, υποστράτηγος Ζερβέας, όταν περιγράφει την κατάσταση που βρήκε εκεί τον Σεπτέμβριο του 1943: «η ΕΑΜ [sic] συγκεντρώσασα άπαντα τον οπλισμόν, περιλαβούσα εις τους κόλπους της άπαντα τα μαχητικά στοιχεία (κομμουνιστάς, αναρχικούς, αποφοίτους φυλακών, εγκληματικάς φυσιογνωμίας, άτομα διωκόμενα από τας Ελληνικάς Αρχάς και τας τοιαύτας Κατοχής, ανθρώπους ατυχήσαντας εις τον βίον, τους ακτήμονας, αλήτας και ανέργους) προσεταιρισθείσα δε και τινας θερμοαίμους Εθνικιστάς Ελληνας καταφυγόντας αυτή ελλείψει ετέρας Εθνικής οργανώσεως […] κατώρθωσε να επιβληθή απολύτως εν τη υπαίθρω χώρα διά της ισχύος των όπλων της» (τ. 5, σ. 349).
Ακόμη και στη λεβεντογέννα Κρήτη, η πάταξη των «αναρχικών» συνιστά πρωταρχική μέριμνα της Εθνικής Οργανώσεως Κρήτης (ΕΟΚ) που στήθηκε τον Οκτώβριο του 1942 με ενέργειες της αγγλικής αποστολής. «Η απομόνωσις του λαού διά της διαφωτίσεως από τα μη πατριωτικά και αναρχικά στοιχεία να θεωρηθή καθήκον όλων των μελών της οργανώσεώς μας», διαβάζουμε στις αποφάσεις της «παγκρήτιας» συνέλευσής της που συνήλθε στις 11.10.1943 (τ. 6, σ. 39). Ακόμη πιο εύγλωττες είναι οι μεταπολεμικές εκθέσεις των στελεχών της. «Καυχώμαι ότι επέτυχον τοιαύτα αποτελέσματα όσον ουδείς άλλος εις ουδένα διαμέρισμα της Ελλάδος διότι κατώρθωσα να διατηρήσω το μεγαλύτερον μέρος του πληθυσμού αμόλυντον των αναρχικών θεωριών και δηλητηριάσεων», καμαρώνει χαρακτηριστικά ο καπετάν Γιάννης Μπαντουβάς (σσ. 144-5). «Διά της πατριωτικής στάσεως και της πυγμής μας δεν επιτρέψαμεν εις τα αναρχικά ταύτα στοιχεία να επιβάλλονται και να τρομοκρατούν ως εις άλλας περιοχάς συνέβαινεν», γράφει για το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ο διοικητής του λόχου Κυδωνίας, Κωστής Φεραρουλάκης (σσ. 129-30), ενώ ο Παύλος Ζωγραφιστός εξιστορεί τη συμβολή του στην καταστολή «της προθέσεως των εν Κρήτη Κουμουνιστών και αναρχικών διά την κατάληψιν των εξουσιών» κατά την αποχώρηση των Γερμανών (σσ. 215-6).
Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι μεταπολεμικές αυτοβιογραφικές εκθέσεις εθνικοφρόνων αξιωματικών της ηπειρωτικής Ελλάδας. Κατά τη διάλυση του βραχύβιου θεσσαλικού ΕΣΑΠ από τον ΕΛΑΣ το 1943, εξηγεί π.χ. ο αντισυνταγματάρχης Κωστόπουλος, τα περισσότερα στελέχη του εκτελέστηκαν «πλην του Ανθ/γού Τσιμπίδα προσχωρήσαντος εις τους αναρχικούς» (τ. 5, σ. 209). Αναφερόμενος πάλι στην περιοχή της Τριφυλλίας, ο ταξίαρχος Καραχάλιος μνημονεύει με λυρισμό ένα χωριουδάκι «μικρό αλλά γεμάτο παλμό από Ελλάδα, αμόλυντο από τις αναρχικές ιδέες», το οποίο υπέστη πολλά «από τους αναρχικούς» (σ. 390).
Την εικόνα συμπληρώνουν τα απομνημονεύματα του Χρήστου Ζαλοκώστα, επιτελικού στελέχους της αθηναϊκής εθνικοφροσύνης, για τη δρομολόγηση του ένοπλου αντι-ΕΑΜικού αγώνα το 1943: «Μια τάξις είναι τόσο πιο δυνατή, όχι όσο περισσότερους οπαδούς έχει, παρά όσο πιο φανατικούς. Η μονολιθικότητα στις ιδέες μετράει την αξία. […] Το σιχαμό του εμφύλιου σπαραγμού αξιωματικοί και τομεάρχαι τον ανέλαβαν με θάρρος. [...] Οι αναρχικοί ας όψωνται για ό,τι συμβεί» («Το χρονικό της σκλαβιάς, Αθήνα 1997, σ. 203).

Οι «λύκοι» και ο λάκκος

Τα πρωτεία στην καταγγελία των «αναρχικών» τα είχαν, φυσικά, οι ένοπλοι συνεργάτες του κατακτητή. «Θα επιβληθούμε κατά των αναρχικών και δολοφόνων και θα τους συντρίψωμεν», διαβεβαιώνει με τυπωμένη προκήρυξή του ο αρχηγός των ταγματασφαλιτών της Εύβοιας, στρατηγός Παπαθανασόπουλος (17.9.1944), ενώ ακόμη γλαφυρότερη είναι η επίσημη ανακοίνωση του κατοχικού υπουργείου Εσωτερικών που δημοσιεύτηκε πρωτοσέλιδα στο «Ελεύθερον Βήμα» (13.9.1944) για τις αιματηρές συγκρούσεις του ΕΛΑΣ της Αθήνας με τις δωσιλογικές μονάδες:
«Καθ’ ην στιγμήν ομιλούν περί συμφιλιώσεως οι αναρχικοί λύκοι, οι ερχόμενοι εν σχήματι προβάτων, επετέθησαν προχθές μετά μεσημβρίαν κατά μικρού τμήματος χωροφυλακής 60 ανδρών, διαταχθέντος να μεταβή εις το Παγκράτι όπως προστατεύση το κτίριον του αυτόθι Γυμνασίου [...]. Το μηχανοκίνητον της Ασφαλείας και τμήμα της Ευζωνικής φρουράς του Αγνώστου Στρατιώτου έσπευσαν αμέσως προς ενίσχυσιν [...] Πράγματι άνω των 200 ενόπλων με βαρύτατον οπλισμόν επετέθησαν κατά των οργάνων των διαταχθέντων να αποκαταστήσουν την τάξιν και εφονεύθησαν υπό των ανάνδρων σφαιρών των αναρχικών [ο υποδιοικητής των γερμανοτσολιάδων, ένας τσολιάς και δυο αστυνομικοί]. Χθες καθ’ ην ώραν εκηδεύοντο τα θύματα της ερυθράς θηριωδίας, αναρχικά στοιχεία, κρυπτόμενα εις τους περί το Α΄ Νεκροταφείον λόφους, έβαλλον κατά της νεκρικής πομπής και εφόνευσαν τον αρχιφύλακα Δημοσθ. Σάρδην. [...] Τα αναρχικά στοιχεία άτινα εφαντάσθησαν ότι θα δυνηθούν διά της τρομοκρατικής δράσεώς των να προλειάνουν το έδαφος διά την πραγματοποίησιν των καταχθονίων σκοπών των ασπόνδων εχθρών της Ελλάδος πλανώνται πλάνην οικτράν και εντός ολίγου θα μετανοήσουν πικρώς. Λάκκον ώρυξαν και ανέσκαψαν αυτόν και εμπεσούνται εις βόθρον ον ειργάσαντο».
Η ορολογία αυτή παρέμεινε σε χρήση και στη διάρκεια της απελευθέρωσης. «Την 26ην τρέχοντος 50μελής ομάς αναρχικών εμφανισθείσα εις τα γραφεία του ΔΣ του Εθνικού Συνδέσμου Αναπήρων Πολέμου 1940-41 ηνάγκασε τους συμβούλους να υπογράψωσι παραίτησιν και κατέλαβε τα Γραφεία του», διαβάζουμε π.χ. σε έκθεση της σκιώδους Στρατιωτικής Διοίκησης Αθηνών που είχε διορίσει η εξόριστη κυβέρνηση Παπανδρέου προς τον αστυνομικό διευθυντή Αθηνών, Αγγελο Εβερτ (30.9.1944). Εξίσου σαφής, ο συνταγματάρχης Δημήτριος Ζάγκλης της ΡΑΝ περιγράφει επανειλημμένα ως «αναρχικούς» τους ΕΛΑΣίτες με τους οποίους συγκρούστηκε στα Μεσόγεια όταν, επικεφαλής μιας δύναμης Χιτών, ταγματασφαλιτών και μπουραντάδων, πήγε να παραλάβει από τη Βραώνα τα όπλα που έστειλαν οι Αγγλοι στις αντι-ΕΑΜικές οργανώσεις της πρωτεύουσας (ΔΙΣ, «Αρχεία Εμφυλίου Πολέμου», Αθήνα 1998, τ. 1, σσ. 124-6).
Κατά τα Δεκεμβριανά, η εκκαθάριση των περιχώρων της Πεντέλης από τις βρετανικές και κυβερνητικές δυνάμεις περιγράφεται κι αυτή 
 (ό.π., σσ. 400-10). Ακόμη και στα πρώτα βήματα του Εμφυλίου, καθώς το ΚΚΕ παραμένει τυπικά νόμιμο, οι έντυπες τεχνικές οδηγίες της Χωροφυλακής για την αντιμετώπιση των ανταρτών τιτλοφορούνται, κι αυτές, ως «πόλεμος κατά των αναρχικών». Εξίσου εύγλωττα γι’ αυτή τη συνέχεια είναι τα αποκόμματα που παραθέτουμε από το «Εθνος» του 1947-49, με τον Χαρίλαο Φλωράκη και τους συντρόφους του στο ΔΣΕ να ποζάρουν κι αυτοί, αθέλητα, ως επίγονοι του Κροπότκιν και του Μπακούνιν.

Το «διεθνές αναρχικό κέντρο»

Ο Παναγιώτης Σιφναίος | 

 

Η διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς και η συμμαχία των Αγγλοαμερικανών με την ΕΣΣΔ επέβαλλε στους προπαγανδιστές της φιλοβρετανικής δεξιάς την αναζήτηση κάποιου εναλλακτικού «κέντρου» από το οποίο «έπρεπε» να κατευθύνονται οι «ξενοκίνητοι κομμουνιστές» του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Το διαπιστώνουμε από την εμπιστευτική επιστολή που ο Παναγιώτης Σιφναίος (φωτ.), ηγετικό στέλεχος και απεσταλμένος της αθηναϊκής «Εθνικής Δράσεως» στο Κάιρο, έστειλε στις 8.4.1944 στον Αγγλο πρεσβευτή Λίπερ με την ευκαιρία της ανταρσίας που είχε σημειωθεί τις προηγούμενες μέρες στον ελληνικό πολεμικό στόλο της Αλεξάνδρειας.
«Φαίνεται ότι όπισθεν των ως άνω δραστηριοτήτων», διαβάζουμε, «υπάρχει οργάνωσις διεθνούς ακτίνας δράσεως, αγνώστου έδρας, οι απώτεροι στόχοι της οποίας είναι επίσης άγνωστοι, αλλά αι πολύπλευραι δραστηριότητες της οποίας παρουσιάζουν το εξής κοινόν στοιχείον, εξυπηρετούν τα συμφέροντα του εχθρού.
»Εντός της Ελλάδος, το Κομμουνιστικόν Κόμμα και τα συνδεόμενα προς αυτό αναρχικά στοιχεία έχουν καταστεί το όργανον, ακουσίως ίσως, της ως άνω μυστικής οργανώσεως, όπως επίσης και ο φορεύς των δολίων αυτής δραστηριοτήτων.
»Είναι γνωστόν ότι λαμβάνουν τας οδηγίας των εκ του εξωτερικού. Είναι επίσης σαφές ότι οι δραστηριότητές των, καίτοι επιφανειακώς τείνουν προς εκπλήρωσιν του κομμουνιστικού προγράμματος, έχουν ως άμεσον αντικειμενικόν σκοπόν την εξυπηρέτησιν των συμφερόντων του εχθρού. Εις ό,τι αφορά την κατεχομένην Ελλάδα, ο στόχος είναι η παράλυσις της Εθνικής Αντιστάσεως, η συκοφάντησις των Συμμάχων, Βρετανών και Ρώσων εξίσου, η δικαιολόγησις της προπαγάνδας του εχθρού» (Αρχείο Τσουδερού, Αθήνα 1990, τ. Γ΄, σ. 1165).
Σήμερα γνωρίζουμε πως όλα αυτά τα σενάρια ήταν καθαρός αέρας. Το ερώτημα είναι αν τα πίστευε και ο ίδιος ο δημιουργός τους ή αποτελούσαν συνειδητή κατασκευή για την περαιτέρω αξιοποίηση της βρετανικής δυσπιστίας απέναντι στο ΕΑΜ. Οπως και στο αρχέτυπο αυτού του είδους των συνωμοτικών θεωριών, τα «Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών», αυτό που είχε, άλλωστε, σημασία δεν ήταν τόσο η αποδεικτική ισχύς του θεωρήματος όσο η ίδια η διατύπωσή του.

Info:

►Διαβάστε
→Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, «Αρχεία Εθνικής Αντίστασης 1941-1944», (Αθήνα 1998, 8 τόμοι).
Επιλεγμένο αρχειακό υλικό από τα στρατιωτικά αρχεία, θεματικά ταξινομημένο ανά οργανώσεις. Αφθονες αναφορές από κάθε λογής εθνικόφρονες για τον «αναρχικό» χαρακτήρα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.
→Αλέξανδρος Αυδής, «Οι Μπουραντάδες. Χρονικό μιας δράκας ανδρειωμένων», 1941-1945», (Αθήνα 2006, εκδ. Νέα Θέσις).
Γλαφυρά απομνημονεύματα ενός υπαξιωματικού του «μηχανοκίνητου» σώματος της Αστυνομίας Πόλεων -των ΜΑΤ δηλαδή της εποχής- για τη δράση του ίδιου και των συναδέλφων του στη διάρκεια της Κατοχής και των Δεκεμβριανών. Η καταστολή του αντιστασιακού κινήματος περιγράφεται, φυσικά, ως καταπολέμηση της «αναρχίας».
→Ευλόγιος Κουρίλας, «Δεκεμβιανή τραγωδία των ομήρων», (Αθήναι 1953).
Χαώδες πόνημα του δωσίλογου πρώην μητροπολίτη Κορυτσάς, με πυρήνα τις αναμνήσεις της ομηρίας του από τον ΕΛΑΣ κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών. Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου αφιερώνεται σε σκιαμαχίες με φυσιογνωμίες της προοδευτικής (ή ακόμη και της συντηρητικής) διανόησης, που κατηγορούνται από τον συγγραφέα ως «ηθικοί αυτουργοί» των «εγκλημάτων των αναρχοκομμουνιστών».
→Ιάσονας Χανδρινός, «Το τιμωρό χέρι του λαού. Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ στην κατεχόμενη πρωτεύουσα 1942-1944», (Αθήνα 2012, εκδ. Θεμέλιο).
Ιστοριογραφική αποκατάσταση των ανταρτών πόλης του αθηναϊκού ΕΑΜ, η δράση των οποίων προβλήθηκε από την αντικομμουνιστική προπαγάνδα ως το κατεξοχήν «τεκμήριο» της «αναρχοκομμουνιστικής επιβουλής» του 1943-44.


Via

Οι κρυφοί τεταρταυγουστιανοί

Οι κρυφοί τεταρταυγουστιανοί

Ο

     

Ο Μεταξάς υπήρξε ο ήρωας του «Οχι», ο πρώτος εργάτης, ο πρώτος αγρότης, με λίγα λόγια ο πατέρας μας. Η προπαγανδιστική καρικατούρα της δικτατορίας του 1936 επανέρχεται ως άποψη καθωσπρέπει δημοσιογράφων και ιστορικών

Αν ήταν μόνο ο κ. Μιχαλολιάκος και η παρέα του που λατρεύουν τον Ιωάννη Μεταξά και το καθεστώς της 4ης Αυγούστου κανείς δεν θα παραξενευόταν. Ομως εδώ και μια δεκαετία, από την περίοδο δηλαδή που άρχισε να αμφισβητείται η δημοκρατική τομή της Μεταπολίτευσης του 1974, ακούγονται όλο και συχνότερα από ιστορικούς αναλυτές και δημοσιογράφους καλά λόγια για τον Μεταξά. Κανείς δεν αμφισβητεί βέβαια τον δικτατορικό χαρακτήρα του καθεστώτος 1936-1941, αλλά παράλληλα αναδεικνύονται οι «θετικές του πλευρές», κυρίως σε εθνικό και κοινωνικό επίπεδο. Τα στοιχεία και τα ντοκουμέντα που παρουσιάζουμε σήμερα δεν επιβεβαιώνουν αυτή την εξωραϊσμένη εικόνα του δικτατορικού καθεστώτος. Ισως μάλιστα να ερμηνεύουν και τους λόγους που οδηγούν κάποιους όψιμους θαυμαστές του Μεταξά να ανακαλύπτουν αρετές και επιτεύγματα σ’ αυτή τη μαύρη σελίδα της ελληνικής Ιστορίας.

Το «Οχι», αλλά στα γαλλικά

Εν αρχή βέβαια ην το περίφημο «Οχι». Από την περίοδο της Μεταπολίτευσης αμφισβητήθηκε η μέχρι τότε γενικά παραδεκτή άποψη ότι «το είπε ο Μεταξάς». Από την πλευρά μάλιστα των αναλυτών του ευρύτερου δημοκρατικού χώρου αντιπροτάθηκε το σχήμα που μέχρι τότε πρόβαλλε μόνο η Αριστερά, ότι δηλαδή «το ‘‘Οχι’’ το είπε ο λαός», με τη γενναία στάση του στο μέτωπο. Τώρα τελευταία υπάρχει και ο συνδυασμός των δύο εκδοχών από πολιτικούς που δεν θέλουν να ταυτιστούν με τη δικτατορία, αλλά δεν θέλουν και να ξεκόψουν μαζί της: «Το ‘‘Οχι’’ το είπε και ο λαός και ο Μεταξάς» υποστηρίζουν άνθρωποι όπως ο Αδωνις Γεωργιάδης.

Η συζήτηση είναι βέβαια άχαρη. Αν θέλει κανείς να κυριολεκτήσει, κανείς δεν είπε το «Οχι», ούτε ο Μεταξάς ούτε ο λαός. Το βράδυ της 28ης Οκτωβρίου 1940, το τελεσίγραφο που επέδωσε ο Ιταλός πρεσβευτής Γκράτσι στον Μεταξά δεν μπορούσε να απαντηθεί ούτε με «ναι», ούτε με «όχι». Ηταν το τελεσίγραφο της κήρυξης πολέμου, το οποίο προετοιμαζόταν τις προηγούμενες ώρες με ιταλικές ανακοινώσεις για εχθροπραξίες στην ελληνοαλβανική μεθόριο. Αυτός είναι ο λόγος που, σύμφωνα με όσα διηγήθηκαν στη συνέχεια οι δύο μόνοι παρόντες της συνάντησης, η φράση που εκστόμισε ο Μεταξάς στα γαλλικά, μόλις διάβασε το τελεσίγραφο, ήταν «Alors, c’est la guerre» («Επομένως έχουμε πόλεμο»).

Στην πραγματικότητα, δηλαδή, επρόκειτο για ένα τελεσίγραφο κήρυξης πολέμου, το οποίο δεν μπορούσε να «απορριφθεί», εφόσον δεν υπήρχε εναλλακτική λύση. Οπως διηγείται ο Κώστας Κοτζιάς, ο Μεταξάς δήλωνε στους στενούς του συνεργάτες ότι οι Ιταλοί κήρυξαν πόλεμο. Δεν υπήρχε θέμα κάποιας –έστω και ατιμωτικής–διαπραγμάτευσης: «Κυρ Κώστα έχουμε πόλεμο… οι Ιταλοί μάς τον κήρυξαν» («Ελλάς, ο πόλεμος και η δόξα της», Αθήνα 1947, σ. 28).

Το πραγματικό κλίμα εκείνου του βραδιού αποτυπώνει ο υπουργός Ναυτιλίας του Μεταξά Αμβρόσιος Τζίφος, ο οποίος μετείχε στην πρώτη κυβερνητική σύσκεψη το ξημέρωμα εκείνης της ιστορικής νύχτας: «Εξάλλου η προθεσμία του τελεσιγράφου ήτο τρίωρος, ήτοι ώς τας 6 το πρωί, ώστε δεν εδίδετο καν καιρός διά οιανδήποτε ενέργειαν, έστω και αν υπήρχε η παραμικρά διάθεσις» (ανέκδοτες «Αναμνήσεις», περιλαμβάνονται σε παράρτημα του «Ημερολόγιου Μεταξά»).

Πού βρέθηκε λοιπόν το «Οχι»; Μα ήταν μια εύστοχη δημοσιογραφική έμπνευση (εφημ. «Ελληνικό Μέλλον», 30.10.1940), η οποία μετατράπηκε γρήγορα σε βασικό προπαγανδιστικό σλόγκαν ενός καθεστώτος, το οποίο ήδη λειτουργούσε με ολοκληρωτικές μεθόδους χρησιμοποιώντας κάθε λογής ύμνους για τον «Εθνικό Κυβερνήτη».

Εκ των υστέρων, βέβαια, το «Οχι» έχει ενσωματωθεί στη μυθολογία των υπερασπιστών του Μεταξά. Ο Κοτζιάς, λ.χ., στο ίδιο βιβλίο, το αναφέρει ως γεγονός και το συνοδεύει με μια εξίσου επινοημένη κίνηση του Μεταξά: «Τότε ηκούσθη η φωνή της Ελλάδος! Ηκούσθη η επιταγή των χιλιετηρίδων από του στόματος του Ελληνος Πρωθυπουργού: ΟΧΙ! Κτυπώντος συγχρόνως τον γρόνθον του με ζωηρότητα και έμφασιν επί της τραπέζης» (σ. 27). Se non è vero, è ben trovato, που θα έλεγε κι ο Γκράτσι.

Κανένα «Οχι» δεν υπάρχει και στις καταγραφές εκείνων των ημερών στο Ημερολόγιο. Αντίθετα υπάρχουν διατυπώσεις που θα μπορούσαν να ερμηνευτούν και ως το «Οχι του λαού»! Το πρωί της 28.10 ο Μεταξάς δείχνει έκπληκτος («Φανατισμός του λαού αφάνταστος») και την επομένη αρχίζει να ανησυχεί («Με ανησυχεί η υπεραισιόδοξος Κοινή Γνώμη»).

Για να ενισχύσουν εκ των υστέρων την εικόνα του αποφασισμένου «εθνικού ηγέτη», οι απολογητές της 4ης Αυγούστου έχουν ξεχωρίσει μια μυστηριώδη καταγραφή από το Ημερολόγιο Μεταξά, ενάμιση χρόνο νωρίτερα: «Φοβερά απόφασίς μου εν περιπτώσει ιταλικής απειλής» (18.3.1939). Αλλά η ιταλική απειλή είχε εκδηλωθεί με όλες τις μορφές στο διάστημα αυτών των δεκαεννιά μηνών, με αποκορύφωμα τον τορπιλισμό της «Ελλης». Ο Μεταξάς και η «φοβερά απόφασίς» του έμειναν απολύτως αδρανείς. Υπάρχει αντίθετα μια άλλη καταγραφή στο Τετράδιο των Σκέψεων του Μεταξά, λίγες μέρες πριν από τον θάνατό του (2.1.1941), στην οποία ομολογείται το απόλυτο αδιέξοδο και η απελπισία του δικτάτορα από την «προδοσία» των ομοϊδεατών του Χίτλερ και Μουσολίνι:

«Η Ελλάς έγινε από της 4ης Αυγούστου Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό, Κράτος με βάση αγροτική και εργατική, και κατά συνέπεια αντιπλουτοκρατικό. Δεν έχει βέβαια κόμμα ιδιαίτερο να κυβερνά. Αλλά κόμμα ήτανε όλος ο λαός, εκτός από τους αδιόρθωτους κομμουνιστάς και τους αντιδραστικούς παλαιοκομματικούς. Επομένως, αν ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι αγωνιζότανε πραγματικά για την ιδεολογία που υψώνανε για σημαία, έπρεπε να υποστηρίζουν παντού την Ελλάδα με όλη τους τη δύναμη. Ακόμα και να ανεχότανε αν τα άμεσα συμφέροντα ή και η ανάγκη από τη γεωγραφική της θέση έφερνε την Ελλάδα κοντά στην Αγγλία. Λοιπόν, το εναντίον, η Ελλάδα έμεινε μακριά από την Αγγλία –εκτός από την απαραίτητη και αλλιώς αναγκαία φιλική σχέση. Η Ελλάδα καμιά βοήθεια ούτε έδωσε ούτε υπεσχέθη εις την Αγγλία. Επομένως η Ιταλία, που ωστόσο ανεγνώριζε την συγγένεια του ελληνικού καθεστώτος προς το δικό της, έπρεπε να είναι φιλικώτατη προς την Ελλάδα, ειλικρινά και πιστά φιλικώτατη. Και όμως ήτανε εχθρική. Από εξ αρχής εχθρική. Και στο τέλος επεζήτησε να την κατακτήση και την υποδουλώση. Για τον Χίτλερ το πράγμα δεν είναι και τόσο φανερό. Βέβαια δεν περίμενε κανείς να μεταχειριζότανε βία απάνω στην Ιταλία για να την σταματήση. Αλλά περίμενα, εγώ τουλάχιστον, ότι δεν θα είχε ευθύς εξ αρχής ξεπουλήσει την Ελλάδα στην Ιταλία σαν να ήτανε άψυχο αντικείμενο και χωρίς αξία μάλιστα. Επομένως και αυτός πηγαίνει, σχετικά με την Ελλάδα, στην κατηγορία του Μουσολίνι. Λοιπόν και ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ απέναντι της Ελλάδος δεν ωδηγηθήκανε από κανένα από τα ιδεολογικά ελατήρια που υψώνανε ως σημαία του αγώνα των. Το εναντίον, κτυπώντας την Ελλάδα, κτυπούσανε τη σημαία αυτή».

Το καταπληκτικό αυτό κείμενο δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για το πώς σκεπτόταν ο Μεταξάς μέχρι το τέλος της ζωής του και κάτω από ποιες συνθήκες οδηγήθηκε η χώρα στον πόλεμο. Εξηγεί ακόμα την φαινομενική τυφλότητα των σύγχρονων εθνικοσοσιαλιστών μπροστά στα πασίγνωστα εγκλήματα του ναζισμού στην Ελλάδα.

Το ΙΚΑ και το «Οκτάωρο»

Υπάρχει όμως και η δεύτερη γραμμή άμυνας των νοσταλγών του Μεταξά. Είναι η λεγόμενη «κοινωνική πολιτική» του καθεστώτος που πιστώνεται στον «Εθνικό Κυβερνήτη». Πρόκειται για άλλον έναν προπαγανδιστικό μύθο της Τετάρτης Αυγούστου, ο οποίος αναπαράγεται με ευκολία από τα σημερινά μέσα ενημέρωσης. Ακούσαμε, λ.χ., τη Σοφία Παπαϊωάννου πριν από λίγα χρόνια να απαριθμεί τα στοιχεία του μύθου αυτού στην εκπομπή «Φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά: «Στον κοινωνικό τομέα ο Μεταξάς ίδρυσε το ΙΚΑ, έφερε τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, βοήθησε οικονομικά τους αγρότες, επέβαλε το Οκτάωρο και το εξαήμερο στην εργασία» (Mega, 27.10.2006).

Καταρχήν ο νόμος για τις κοινωνικές ασφαλίσεις είχε ψηφιστεί από το 1932 (ν. 5733, κυβέρνηση Βενιζέλου) και συμπληρώθηκε το 1934 (ν. 6298, κυβέρνηση Λαϊκού Κόμματος). Η θέσπισή του αποτελούσε ένα από τα πρώτα αιτήματα του εργατικού κινήματος. Ο νόμος για τις Συλλογικές Συμβάσεις είχε ψηφιστεί από το 1935! Και είναι πραγματικά ανέκδοτο να συγκαταλέγονται οι Συλλογικές Συμβάσεις στα θετικά ενός καθεστώτος που κατήργησε τον ελεύθερο συνδικαλισμό, ενώ ο Μεταξάς είχε προετοιμάσει ήδη προτού κηρύξει τη δικτατορία το νόμο περί υποχρεωτικής διαιτησίας.

Οσο για το Οκτάωρο, υπήρχε από το 1920 ο ν. 2269 «περί κυρώσεως συμβάσεως της Διεθνούς Συνδιασκέψεως της Εργασίας περί περιορισμού των ωρών εργασίας εν ταις βιομηχανικαίς επιχειρήσεσιν εις οκτώ καθ’ ημέραν και 48 καθ’ εβδομάδα», μεσολάβησαν πολλοί νόμοι, τους οποίους συνόψισε το 1932 το διάταγμα «περί κωδικοποιήσεως και συμπληρώσεως των περί οκταώρου εργασίας διατάξεων». Το μόνο που έκανε ο Μεταξάς είναι ότι επέκτεινε την ισχύ του νόμου σε κάποιες ακόμα κατηγορίες βιομηχανιών!

Οταν ο βασιλιάς Γεώργιος τον διόρισε πρωθυπουργό, μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου Δεμερτζή, τον Απρίλιο του 1936, ο Μεταξάς ξεκαθάρισε στις προγραμματικές του δηλώσεις τον τρόπο που θα χειριστεί τα εργασιακά και κοινωνικά ζητήματα:

«Μετά μεγάλης συμπαθείας παρακολουθεί η Κυβέρνησις τα εκκρεμή ζητήματα του εργατικού κόσμου και μετά σταθερότητος θα επιδιώξη την επίλυσιν των δικαίων αιτημάτων αυτού, εξασφαλίζουσα παγιωτέρους κατά το δυνατόν όρους συνεργασίας μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Εν των κυριωτέρων μέσων προς επιτυχίαν του σκοπού τούτου θεωρεί την ευρείαν εφαρμογήν των συλλογικών συμβάσεων εργασίας εν συνδυασμώ προς την οργανικωτέραν ρύθμισιν των εκ των συλλογικών συγκρούσεων εργασίας προκυπτόντων ζητημάτων. […] Θα επιδιώξη να θέση εις βαθμιαίαν και τμηματικήν εφαρμογήν τον θεσμόν των κοινωνικών ασφαλίσεων, λαμβάνουσα παραλλήλως τα προσήκοντα μέτρα διά την συνθετικήν ολοκλήρωσιν της σχετικής νομοθεσίας» (25.4.1936).

Στη σχετική συζήτηση που ακολούθησε (27.4.1936) πίεσαν προς την κατεύθυνση να εφαρμοστεί ο νόμος περί κοινωνικών ασφαλίσεων όχι μόνο ο Σοφούλης (των Φιλελευθέρων), αλλά και ο Ι.Θεοτόκης (του Εθνικού Λαϊκού Κόμματος). Αλλά αποκαλυπτική ήταν η αντίδραση δυο έμπειρων κοινοβουλευτικών.

Προηγήθηκε ο Γεώργιος Καφαντάρης του Κόμματος Προοδευτικών: «Θα επεθύμουν να έχω μίαν πληροφορίαν επί της περικοπής των προγραμματικών δηλώσεων, της αναφερομένης εις τον θεσμόν των κοινωνικών Ασφαλίσεων, εις την οποίαν αναφέρεται ότι η Κυβέρνησις θα επιδιώξη την τμηματικήν και βαθμιαίαν εφαρμογήν του θεσμού τούτου. Τι ακριβώς εννοεί η Κυβέρνησις λέγουσα βαθμιαίαν και τμηματικήν εφαρμογήν; Θα γίνη εφαρμογή κατά περιφερείας ή κατ’ επαγγελματικάς τάξεις ή κατά κλάδους ασφαλίσεως; Αναμένω την απάντησιν. Εν πάση περιπτώσει, κεκηρυγμένος υπέρ αμέσου και ολοκληρωτικής εφαρμογής του θεσμού των Κοινωνικών Ασφαλίσεων, δεν εγκρίνω τον προτεινόμενον υπό της Κυβερνήσεως τρόπον».

Ακολούθησε ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου του Εργατικού και Αγροτικού Κόμματος: «Ο κ. Πρόεδρος της Κυβερνήσεως, αφού έχει ήδη εψηφισμένον νόμον, αφού έχει αρχίσει τρόπον τινά έστω και επ’ ελάχιστον την συγκρότησιν της υπηρεσίας αυτής, αντί να θέση εις λειτουργίαν τον νόμον, έρχεται και μας λέγει ότι θα τεθή τμηματικώς και βαθμιαίως. Πού το ευρήκεν αυτό ο κ. Πρόεδρος της Κυβερνήσεως να ομιλή περί τμηματικής και βαθμιαίας λειτουργίας των κοινωνικών Ασφαλίσεων; Δεν γνωρίζω εάν εις τας προγραμματικάς του δηλώσεις εις άλλας εκλογάς υπεσχέθη ποτέ ότι θα μεταβάλη τον νόμον περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Πώς τώρα ομιλεί περί τμηματικής και βαθμιαίας λειτουργίας αυτών; Εις το παρελθόν, εν τω νόμω των Κοινωνικών Ασφαλίσεων έγινε μία κατάχρησις. Ιδρύθησαν διάφορα Ταμεία ασφαλίσεων, όχι βέβαια διά να στερεωθούν αι Κοινωνικαί Ασφαλίσεις, αλλά διά να ικανοποιηθούν ατομικαί αξιώσεις εκατοντάδων φίλων της κρατούσης Κυβερνήσεως. Πρόκειται δε με την τμηματικήν και βαθμιαίαν λειτουργίαν των κοινωνικών Ασφαλίσεων να συνεχισθή αυτή η τακτική της αποσυνθέσεως των Κοινωνικών Ασφαλίσεων, χάριν ατομικών αξιώσεων ωρισμένων τινών φίλων των κομμάτων. […] Ημείς, όμως, ελάχιστοι όντες, εναντιούμεθα απολύτως εις την τμηματικήν και βαθμιαίαν λειτουργίαν των Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Ηθελον να γνωρίζω ποία των πολιτικών μερίδων εδώ θα υπεστήριζε την τμηματικήν και βαθμιαίαν λειτουργίαν των κοινωνικών ασφαλίσεων ή ποία πλειοψηφία της βουλής είναι πρόθυμος να υποστηρίξη τοιαύτην λύσιν καθ΄υπόδειξιν της Κυβερνήσεως».

Γνωρίζουμε ότι η κυβέρνηση Μεταξά έλαβε τότε ψήφο εμπιστοσύνης από όλες τις πτέρυγες της βουλής εκτός από την Αριστερά. Οι φόβοι του Καφαντάρη και του Παπαναστασίου αποδείχτηκαν δικαιολογημένοι. Γιατί μπορεί ο Μεταξάς να ήταν αυτός που έκοψε την κορδέλα στα εγκαίνια του ΙΚΑ, κατά την εύστοχη παρατήρηση του Αντώνη Λιάκου («Το Βήμα», 28.10.2007), αλλά η τύχη των Κοινωνικών Ασφαλίσεων στη χώρα μας σφραγίστηκε από την πολιτική της δικτατορίας. Οσο για τους ίδιους τους δύο δημοκράτες πολιτικούς που αντέδρασαν σ’ αυτή την προδικτατορική εμφάνιση του Μεταξά στη Βουλή, είχαν από μέρους του την ανάλογη αντιμετώπιση. Ο πρώτος εξορίστηκε, ενώ ο δεύτερος τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό μέχρι τον θάνατό του (17.11.1936). Και βέβαια το πρώτο που έκανε ο Μεταξάς είναι να τοποθετήσει επικεφαλής στο ΙΚΑ έναν δικό του άνθρωπο, τον Σπύρο Κορώνη, στη θέση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, τον οποίο επίσης έστειλε στην εξορία.

Δείγμα των πραγματικών σχέσεων του Μεταξά με αυτά τα πάγια εργατικά αιτήματα είναι το γεγονός ότι για να επιβάλει τη δικτατορία στις 4.8.1936 επικαλέστηκε πρόσχημα την εξαγγελθείσα μεγάλη απεργία, η οποία είχε ως βασικά αιτήματα ακριβώς αυτά!

Η κοινωνική προσφορά της δικτατορίας Μεταξά δεν είναι δηλαδή τίποτα άλλο παρά δημιούργημα των προπαγανδιστικών μηχανισμών της ίδιας της δικτατορίας. Ο ίδιος ο δικτάτορας είχε πιστέψει τα δικά του ψέματα, όπως διαπιστώνουμε από αυτά που έγραφε στο Ημερολόγιό του: «Εργατικόν Συνέδριον. Αφοσίωσις συνέδρων. Αγροτικόν Συνέδριον Λαρίσης. Αφοσίωσις αγροτικού κόσμου» (Νοέμβριος 1937).

Υπάρχει βέβαια και η «πνευματική» ουρά στη φιλομεταξική μυθολογία. Στην ίδια εκπομπή του Mega ακούσαμε ότι «επί ημερών του Μεταξά αναβίωσε η αρχαία τραγωδία και ξεκίνησαν οι παραστάσεις στα αρχαία θέατρα. Ιδρυσε τη Λυρική Σκηνή και αναβίωσε το Εθνικό Θέατρο».

Μόνο που όλα αυτά ήταν για τους λίγους και τους εκλεκτούς. Αυτό που παρέλειψε να πει η εκπομπή είναι ότι για τους πολλούς εφαρμόστηκε ένα καθεστώς λογοκρισίας, φίμωσης και πνευματικής κατατρομοκράτησης. Οπως αποδεικνύεται και από ντοκουμέντα σε άλλες στήλες, το καθεστώς δεν ήταν σε θέση να ανεχτεί ούτε τα αρχαία κείμενα που μπορούσαν «να παρεξηγηθούν», όπως ο «Επιτάφιος» του Περικλή, ενώ απαγορεύτηκε στο Εθνικό Θέατρο να ανέβει η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Μια από τις πρώτες ενέργειες της μεταξικής δικτατορίας ήταν να κάψει τα «ύποπτα» βιβλία που κατασχέθηκαν από σπίτια, εκδόσεις και βιβλιοπωλεία, αντιγράφοντας τις ενέργειες του χιτλερικού καθεστώτος. Εκδόθηκε κατάλογος με εκατοντάδες «κομμουνιστικά βιβλία» που απαγορεύονταν, στον οποίο περιλαμβάνονταν έργα του Τολστόι, του Καζαντζάκη, του Ρολάν, του Φρόιντ, του Σπινόζα και του Καντ!

Για τα πνευματικά εφόδια των λογοκριτών του καθεστώτος αρκεί να σημειωθεί ότι περιέλαβαν στην απαγόρευση και δυο κλασικά αντικομμουνιστικά και εθνικοσοσιαλιστικά πονήματα, το «Εβραίοι και Κομμουνισμός» του Χέρμαν Φεστ και της Σίτσας Καραϊσκάκη και το «Τι εστί Μπολσεβικισμός» του Αριστείδη Ανδρόνικου, μόνο και μόνο προφανώς επειδή είχαν την τρισκατάρατη λέξη στον τίτλο. Και για την ειρωνεία της Ιστορίας: δύο από τα βιβλία που περιλαμβάνονται στον κατάλογο των απαγορευμένων είναι το «8 ώρες δουλειά την ημέρα» (Στ. Παπαδόπουλου) και «Το οκτάωρο» (Ι. Γκεντ).

Μένει ένα ερώτημα. Για ποιο λόγο αναπτύσσεται αυτό τον καιρό από καθεστωτικούς δημοσιολόγους κάθε είδους όλη αυτή η παραπλανητική φιλολογία για τα «καλά» της 4ης Αυγούστου; Αν το ερώτημα ήταν δύσκολο να απαντηθεί πριν από λίγα χρόνια, σήμερα, την εποχή των Μνημονίων, είναι πολύ απλό. Η όψιμη νοσταλγία της 4ης Αυγούστου ισοδυναμεί με την υποστήριξη ενός πολύ γνώριμου και πολύ σύγχρονου ιδεολογήματος: ότι δηλαδή ένας ορισμένος πολιτικός αυταρχισμός μπορεί να συνοδεύεται από φιλολαϊκές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, τις οποίες εμποδίζει ο «πολύς» κοινοβουλευτισμός, ο συνδικαλισμός και εν τέλει η δημοκρατία.

……………………………………………………………………………………………………………………………………

Η… 5η Αυγούστου

Για τον μύθο της κοινωνίας που είχε χτίσει η 4η Αυγούστου και για το κλίμα που κυριαρχούσε ακόμα και μεταξύ των στελεχών της τις παραμονές της επίθεσης των Γερμανών διαθέτουμε μια μαρτυρία εκ των έσω. Περιλαμβάνεται σε πληροφοριακό σημείωμα του «Αστυνομικού Διευθυντή Αλεξανδρουπόλεως» και αφορά τις απόψεις του Κωνσταντίνου Κοτζιά, υπουργού του Μεταξά και παρ’ ολίγον διαδόχου του. Το έγγραφο φυλάσσεται στο αρχείο Χρηστίδη, στο ΕΛΙΑ.

«Ο κ. Κοτζιάς περιοδεύσας ανά την Θράκην εύρε κατάστασιν πράγματι αξιοθρήνητον από απόψεως ηθικού και δεν είναι δυνατόν παρά να επηρεασθή απ’ αυτής. Τας ενεργείας και τας κινήσεις του χαρακτηρίζει νευρικότης.

Επωφελήθη της ευκαιρίας διά να χύση δηλητήριον εναντίον του εκλιπόντος μεγάλου κυβερνήτου και της οικογενείας του, των υπουργών του και της καταστάσεως της 4ης Αυγούστου, εις την οποίαν αποδίδει όλα τα σημερινά, δυσάρεστα βέβαια διά τον θρακικόν λαόν γεγονότα, και ετόνισεν όπου και αν ευρίσκετο, ότι αυτός θα ηγηθή κινήματος, διά να δημιουργήση την 5ην Αυγούστου, η οποία θα σβύση την φαύλον και αμαρτωλήν 4ην Αυγούστου.

Διεκήρυττε ότι ήτο πάντοτε αντίθετος προς τας μεθόδους και τας κατευθύνσεις και τας ιδέας του μεγάλου αρχηγού, ότι κατ’ επανάληψιν είχε παραιτηθή, αλλά δεν έκαμνε δεκτήν την παραίτησίν του διά να εκμεταλλεύηται την δημοτικότητά του, ότι διά να καλύπτη τας πράξεις του απέδιδεν εις αυτόν Γερμανοφιλίαν, ότι πολλάκις τον ύβρισε, χωρίς να τολμήση να τον αντικρύση, ότι ήτο δούλος των παθών και της κλίκας του.

Απεκάλει την σύζυγόν του Μέγαιραν και την κόρην του κ. Λ.Μ. [Λουκία –Λουλού- Μαντζούφα] Μεσσαλίναν. Ελεγεν ότι η νεολαία της Ελλάδος είχε παραδοθή εις χείρας κιναίδων, πορνών, διαφθορέων και ότι ήτο ατιμία η συμμετοχή κάθε νέου εις αυτήν.

Ακόμη έλεγεν ότι εκείνοι εκ των υπουργών του, που απετέλουν το στενόν περιβάλλον του, ήσαν και διεφθαρμένοι, αυτός δε μέσα εις την κατάστασιν αυτήν της λωποδυσίας, της ασωτείας και του βούρκου ήτο πραγματικός εθνομάρτυς, αποτελεί δε το μεγαλύτερον ευτύχημα διά την χώραν ο θάνατος του Ιωάννου Μεταξά» (12.3.1941).

…………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ο επιτάφιος της δημοκρατίας

Η μεταξική δικτατορία συνδέεται με ευθεία φίμωση της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, εφόσον το καθεστώς της 4ης Αυγούστου δεν ανεχόταν καμιάς μορφής δημοκρατία. Η προφανής αντίφαση του «Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού» οδηγούσε τα στελέχη του κρατικού μηχανισμού στην απόλυτη γελοιότητα, όπως αποδεικνύει το παρακάτω έγγραφο (αρχείο Χρηστίδη, ΕΛΙΑ):

«Ιωάννινα 26.2.1937

Αριθ. Πρωτ. 534

Προς τους κ.κ. Διευθυντάς των Σχολείων της ΙΒ΄ Εκπαιδευτ. Περιφερείας

Λαβόντες υπόψη ότι αντινομίαι παρουσιαζόμεναι κατά την παροχήν της διδασκομένης ύλης δι’ ην δεν είνε πρόσφορον έδαφος η παιδική ηλικία δυνατόν να δημιουργήσουν παρά τοις μαθηταίς θλιβεράς παρανοήσεις εις βάρος του επιδιωκομένου σκοπού παραγγέλλομεν υμίν

α) όπως κατά την διδασκαλίαν των φυσικών μαθημάτων μη προβαίνητε εις την ανάπτυξιν της Δαρβινείου θεωρίας ως και των μαθημάτων των σχετικών με την επί της γης εμφάνισιν του ανθρώπου […]

β) όπως κατά την διδασκαλίαν των αρχαίων Ελληνικών εν τη Στ΄ Γυμνασιακή τάξει παραλείπητε τον Επιτάφιον του Περικλέους, αντικαθιστώντες τούτον διά τινος πλατωνικού διαλόγου, διότι το εν τω Επιταφίω υπέροχον τη αληθεία εγκώμιον των δημοκρατικών ιδεωδών δυνατόν να εκληφθή κακώς υπό των μαθητών ως έμμεσος επίκρισις της σθεναράς κυβερνητικής πολιτικής και των εν γένει τάσεων της σημερινής πολιτείας.

Λέγομεν δε κακώς, διότι κατ’ ουσίαν τον πραγματικόν θρίαμβον των δημοκρατικών ιδεωδών και της καλώς εννοουμένης ελευθερίας απεργάζεται η εθνική κυβέρνησις πατάσσουσα τας δημαγωγικάς ροπάς και πάντα αποσυνθετικόν σπόρον.

Επειδή όμως η εφηβική ηλικία δεν είνε ικανή διά την υψηλήν αφαίρεσιν και την επίμοχθον αναζήτησιν της αληθείας ευκόλως δε ρέπει προς τον σχηματισμόν πεποιθήσεων στηριζομένων επί του συναισθηματικού μόνον κόσμου καλόν είνε όπως αι λαμπραί του Θουκυδίδου σελίδες αφεθούν διά τα έτη εκείνα κατά τα οποία η Ελληνική νεότης ωριμωτέρα πλέον θ’ ακούση από του στόματος των Πανεπιστημιακών διδασκάλων την ανάλυσιν του κάλλους των αρχαίων κειμένων.

Αλλως υπάρχει πιθανότης ότι θα επιφέρουν το αυτό αποτέλεσμα φθοροποιόν και διαλυτικόν, το οποίον επέφερον κατά την εποχήν του πελοπονησιακού πολέμου απαγγελλόμενοι προς τον άστατον δήμον των Αθηναίων υπό του στόματος του μεγάλου Περικλέους παρουσιάσασαι τόσον θαυμασίως εστολισμένας τας λαμπράς δημοκρατικάς κατακτήσεις εις τον στερούμενον ισχυρού νοητικού οργάνου αθηναϊκόν όχλον συντελέσασαι εις το ν’ αποκτήση ούτος αλόγιστον περί της δυνάμεώς του πεποίθησιν συντρίβων διά της αναρχικής του επάρσεως το θαυμάσιον έργον το οποίον εις καλυτέρους καιρούς αι αυταί δημοκρατικαί ιδέαι είχον δημιουργήσει.

Εντελλόμενοι όπως ακριβώς τηρήσητε τ’ ανωτέρω παραγγελλόμενα παρακαλούμεν υμάς κ.κ. συνάδελφοι, όπως μη αποδώσητε εις αντιδραστικόν πνεύμα τας αντιρρήσεις μας ταύτας, αλλά μόνον εις το καλώς εννοούμενον συμφέρον των μαθητών και εις το ευρύτερον και ανώτερον συμφέρον της Πατρίδος.

Ο Γενικός Επιθεωρητής της ΙΒ΄ Περιφερείας

Δ. Παπούλιας»

………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Διαβάστε

● Σπύρος Λιναρδάτος «Πώς εφτάσαμε στην 4η Αυγούστου» (εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1965) «Η 4η Αυγούστου» (εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1966).

Τα δύο κλασικά βιβλία για την ανατομία της μεταξικής δικτατορίας από τον γνωστό δημοσιογράφο και ιστορικό. Κεφάλαια για την υποτιθέμενη κοινωνική πολιτική του Μεταξά.

● Σπύρος Λιναρδάτος «Η εξωτερική πολιτική της 4ης Αυγούστου» (εκδ. «Διάλογος», Αθήνα 1975).

Η πορεία προς τον πόλεμο του 1940-41 και οι αντιφάσεις του μεταξικού καθεστώτος. Ειδικό κεφάλαιο για την απουσία πολεμικής προετοιμασίας, παρά τις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες της δικτατορίας.

● Μαρίνα Πετράκη «Ο μύθος του Μεταξά. Δικτατορία και προπαγάνδα στην Ελλάδα» (μτφρ. Μάρα Μοίρα, εκδ. Ωκεανίδα, Αθήνα 2006).

Ο ρόλος της προπαγάνδας στο καθεστώς της Τετάρτης Αυγούστου.

● Αρχείο Χριστόφορου Χρηστίδη (ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ)

Τεκμήρια της μεταξικής δικτατορίας στο αρχείο του επιμελητή του «Ημερολογίου Μεταξά».

Επισκεφτείτε

● «Η νέα γραμμή Μεταξά» http://www.iospress.gr/ios2006/ios20061105.htm

Η αναθεώρησή της.

● «Οι μεταξικοί μύθοι και ο βελούδινος εθνικισμός – το ΙΚΑ και το 8ωρο» http://jungle-report.blogspot.gr/2008/07/8.html

Ανατροπή των προπαγανδιστικών μύθων για την «κοινωνική πολιτική» της μεταξικής δικτατορίας από το ερευνητικό ιστολόγιο.

………………………………………………………………………………………………………………………………

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς     ios@efsyn.gr

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών